Gaat u zitten

Paul Brand beschrijft in zijn column hoe je als kinderarts ervoor moet zorgen dat het kind
zich op z’n gemak voelt: het kind bij moeder op schoot en de arts op ooghoogte van het kind. (MC 13/2012: 779). Wie een keer zelf in een ziekenhuisbed heeft gelegen, weet dat staande mensen naast je bed om diverse redenen zeer storend zijn. Het bevestigt letterlijk het verschil in positie. Goed contact is dan niet meer mogelijk. Je voelt je extra ziek en afhankelijk.

Ik lag in 1991 voor het eerst in het ziekenhuis en dit was één van de eerste dingen die me opvielen. Ik leg dit regelmatig uit aan collega’s en aan coassistenten. Het geldt overigens voor alle bezoekers, professioneel en niet-professioneel. Het ergste is nog een hele groep mensen staande om
je bed, die over je praten en niet met je. Dan voel je je helemaal klein worden.

Nu nog de implementatie. Iedere arts (in opleiding) een dag in een bed in een ziekenhuis (met alles erop en eraan) neerleggen zou bijzonder veel kunnen uitmaken! Een wetenschappelijk onderzoek om de effecten te laten zien is mooi.

Voor mij was het niet nodig geweest. Gewoon doen. Overal staan al vaak krukjes. Ook nog beter voor de rug en de benen.

Noks Nauta, bedrijfsarts en psycholoog, Delft