De zelfmoordpreventielijn en de ggz

X, veertiger, heeft een doodswens. Hij is al dertig jaar in behandeling bij de ggz en zit nu tegenover me. Is dit huisartsenwerk, vraag ik me even af? Ik ben wel de huisarts en hulpverlener. Een hulpverlener van de ggz aan de telefoon krijgen was vaker niet heel makkelijk. Toch geprobeerd. Niet gelukt, althans niet snel genoeg. Met een lang Paasweekend voor de boeg, voorzie ik problemen. Waar kan X naartoe?

Ineens schiet me iets te binnen: de zelfmoordpreventielijn. Ik vraag X deze te bellen. Eerst een antwoordapparaat, dat het druk is en dat bij acute nood de ambulancedienst of de huisartsenpost kan worden gebeld. Daarna de stem van een vriendelijke jongeman, empathisch, gericht op hulpverlening, begrijpend. Ik vraag of X wil doorgeven dat de huisarts meeluistert. Ik neem even het gesprek over en vraag of er vaak mensen bellen die al bij de ggz bekend zijn, in behandeling zijn. Dat blijkt het geval. Hij weet niet om welk percentage het gaat.

Als huisarts blijf ik met een aantal vragen achter. Waarom kunnen mensen die bij de ggz in behandeling zijn niet rechtstreeks met een crisisdienst van de ggz bellen? Waarom moet dat op werkdagen overdag via de huisarts, en in avonden, nachten en weekenden via de zelfmoordpreventielijn, de ambulancedienst of de huisartsenpost? Waarom dit onderscheid van hulp zoeken en krijgen in vergelijking met andere, somatische klachten, ziektes en zorgaanbod dat daarop wordt afgestemd?

Mark Brueren, huisarts