Reactie op artikel: Oncologen leggen eigen dikkedarmkankerzorg onder de loep

Met lichte irritatie las ik boven vermeld artikel, dat een behoorlijk belerend karakter had in de trant van “waarom wil de rest van Nederland niet ons perfecte voorbeeld volgen?”

Is dit wel het perfecte voorbeeld? Daar vertrouw ik niet zondermeer op.

We hebben het hier over patienten met uitgezaaide dikke darmkanker, die behandeld zouden moeten worden met het zwaarst denkbare combinatie schema, bestaande uit drie cytostatica (fluorouracil, oxaliplatin en irinotecan) en een angiogenese remmer (Bevacizumab). Zijn patienten met deze behandeling echt het beste uit met het oog op zo lang mogelijk en zo goed mogelijk leven?

De European Society of Medical Oncology heeft een Magnitude of Clinical Benefit Scale (ESMO MCBS) ontwikkeld die de potentie van nieuwe oncologische interventies voor dergelijke patientengroepen zeer grondig afweegt aan de hand van bereikte overlevingswinst en impact op bijwerkingenprofiel en Kwaliteit van leven. Op een schaal van 0 tot 5 worden scores van 4 en 5 als aanwinst voor de patientenzorg beschouwd.

Het lijkt er op alsof de onderzoekers geen gebruik maken van de MCBS.

Ik heb dit voor het betreffende schema wel even gedaan via de ESMO website (https://www.annalsofoncology.org/action/showFullTableHTML?isHtml=true&tableId=t0035&pii=S0923-7534%2819%2931868-X)

Ten eerste resulteert de toevoeging van bevacizumab aan een schema van fluorouracil en oxaliplatin slechts in een MCBS score van 2.

Ten tweede resulteert de toevoeging van oxaliplatin aan een schema van fluorouracil, irinotecan en bevacizumab eveneens slechts in een MCBS score van 2.

De beste behandeling is niet de meest toxische en de kwaliteit van kankerzorg meet je niet door een flashmob te doen gericht op naleving van discutabele richtlijn. En in deze tijd van samen beslissen leg ik mijn patient uit waarom ik wel eens van een richtlijn afwijk.