Mijn eerste vlucht als dokter

Toen ik in het vliegtuig naar Washington D.C. aan mijn buurvrouwen vertelde dat ik een week ervoor was afgestudeerd en als dokter was geregistreerd, en nietsvermoedend zei dat er op deze vlucht vast niks zou gebeuren, had ik er niet meer naast kunnen zitten.

De dames naast mij waren een Britse moeder en dochter van rond de 90 en 60 jaar oud en we hadden het heel gezellig met elkaar. Na ongeveer drie uur vliegen werd het nooit gewenste ‘Do we have a doctor on the plane and can that person come forward?’ omgeroepen. Enigszins geshockeerd keek ik naar mijn oudere vriendinnen en daarna keek ik rond of er iemand opstond. Dat gebeurde natuurlijk niet en dus ging ik onderweg naar mijn eerste patiënt in mijn bestaan als geregistreerd dokter.

Voor in het vliegtuig aangekomen, trof ik een klein dapper Amerikaans meisje aan, tezamen met haar moeder, de hele cabin crew, de copiloot en gelukkig ook een verpleegkundige die zich had gemeld (en dat allemaal op de twee vierkante meter naast de wc). Het meisje had 40 graden koorts en kon niet stoppen met rillen. Ik dreunde in mijn hoofd een ABCDE op en keek het meisje na. Behalve dat ze wat keelpijn had en een keer nieste, kon ik er niks van maken. Mijn plan: in een halfuur een halve liter water met ORS drinken (paracetamol had ze al gehad) en ik zou haar over een uur weer nakijken.

Zoals afgesproken kwam iemand van het personeel mij een uur later halen voor de ‘second look’. Ondertussen had ik een saturatiemeter cadeau gekregen van een van de medepassagiers: handig! Het meisje voelde zich nog steeds niet lekker maar de koorts was gezakt en ik gerustgesteld.

Goed, ik zat nog maar net weer op mijn plaats, toen de volgende patiënt zich aandiende. ‘Doctor, a lady behind you needs you.’ No way, maakten ze een grap? Ik draaide me om en keek een angstige, zeer benauwde vrouw van in de 60 in de ogen en ging naast haar zitten. Op de vraag of ze normaal gezond is hijgde ze: ‘No, I am ready for the cemetary...’. Hup, weer in de ABCDE-modus (saturatie laag!) en graven door haar medicijntas (A groot). Ik vond een aantal astmapuffers en mijn beleid op dat moment werd: puffer herhalen.

Ineens werd er vanuit een andere kant van het vliegtuig geschreeuwd: ‘Doctor! Someone fell in the aisle of the plane, can we get your help?’ Hierop zei ik tegen patiënt 2 dat ze moest proberen rustig adem te halen en dat ik zo bij haar terug zou komen.

Patiënt 3 bleek gelukkig ‘gewoon’ flauwgevallen. De situatie met patiënt 2 was patiënt 3 net even te veel geworden. Mijn beleid: de cabin crew houdt haar benen omhoog en geeft haar iets zoets.

Ik ging terug naar patiënt 2, voor wie de puffer niks leek te doen en die een saturatie van 77 procent had. Ik dacht: dat bekende kapje met zuurstof uit het plafond heb ik nodig. Gelukkig (nog meer medepassagiers in angst met mogelijke medische gevolgen kon ik niet gebruiken) hadden ze losse zuurstofflessen en ging het al snel vele malen beter met patiënt 2. Toen zij redelijk stabiel was met af en toe een kleine desaturatie, kon ik ook weer rustig ademhalen.

Na een beetje ruggenspraak met de verpleegkundige aan boord was het tijd om gratis de voedsel- en drankvoorraad van het vliegtuig te plunderen. Ik was toe aan wat lekkers en mijn vriendinnen naast me profiteerden mee.

Omdat patiënt 2 niet kon lopen door alles wat er gaande was, leek het mij verstandig een ambulance klaar te hebben staan bij landing, en zo geschiedde. Ze werd meegenomen en is direct naar het ziekenhuis vervoerd, terwijl ik werd uitgenodigd in de cockpit. De piloot was erg dankbaar en nodigde mij uit met de cabin crew mee uit eten te gaan. Ik had al andere plannen, maar vond het erg leuk even rond te kijken in de cockpit. Een enorme ervaring, een saturatiemeter en een flinke shot adrenaline rijker, nam ik afscheid van mijn nieuwe vriendinnen en getuigen van deze absurdistische eerste vlucht als dokter. Nu nog hopen dat ‘I don’t get sued’.

Sophie Verlinden, anios chirurgie in het Curaçao Medical Centre