De euthanasie die niet lukte

Zoals altijd bij een euthanasie trilde mijn hand toen ik op de deurbel drukte. Ik moet dan altijd eerst drie keer ademhalen, omdat ik weet dat binnen iedereen vol spanning zit te wachten en de bel voor hen klinkt als de dood die zich aankondigt. De begroeting voelt altijd onhandig, want wat zeg je? De kunst is om wel de leiding te hebben, maar niet de show te stelen. Het is het moment van de patiënt en de familie. Niet van jou.

De sfeer was bijzonder. Er klonk zachte pianomuziek van iemand die echt zat te spelen. Er hing de geur van lekkere hapjes die op mooie schalen rondgingen. Er waren ongeveer twaalf mensen aanwezig, allemaal mooi gekleed, wat onverwacht prettig aandeed. Het was niet eens ongezellig. De vrouw om wie het ging had een zware rokersstem die je door het geroezemoes van de anderen heen duidelijk kon horen, waardoor ik nog eens dacht dat ze dat roken beter niet had kunnen doen.