Van dicteren naar typen… en weer terug?

Ten tijde van mijn opleiding tot revalidatiearts was het epd nog niet zo lang in gebruik. Een van de oudere revalidatieartsen vond zuchtend en steunend haar weg in deze nieuwe wereld.

Ze was een ster in dicteren, maar had veel moeite met typen. Meer dan twee vingers gebruiken lukte niet en typen tijdens een gesprek was zeker geen optie. De decursus was sinds de komst van het epd behoorlijk ingekort en bij enige haast of uitloop van het spreekuur werd alles zo mogelijk nog korter verwoord. Brieven waren staccato en er ontstond een scala aan nieuwe zelfverzonnen afkortingen, waarbij de eerste paar letters van een woord voldoende waren. Zinnen met twee- of drieletterige woorden werden de standaard en of de boodschap in de brief nog overkwam is twijfelachtig. Nu denk ik nog weleens aan haar terug. Hoe zou ze zijn omgegaan met de komst van AI en transcriptiesoftware? Zou er opnieuw sprake zijn van gezucht en gesteun? Of zou ze kunnen leunen op haar eerdere sterrenstatus?

Merel Bijleveld, revalidatiearts, Utrecht

geboortejaar 1983

Dat er momenteel meerdere generaties op de werkvloer rondlopen leidt ongetwijfeld tot veel misverstanden en onbegrip, maar vast ook tot mooie inzichten en hilarische errors die het vertellen waard zijn.

Voor onze eindejaarsspecial met als thema ‘generaties’ vroegen wij naar jullie verhalen over verontrustende of grappige momenten tussen u/jou en oudere of jongere collega's of patiënten.