Toch een tweeling!
1 reactieNu 45 jaar geleden, was ik voor de tweede keer in verwachting. Ik had mijn baan als verpleeghuisarts, zoals het vak toen nog heette, opgezegd, omdat de zwangerschap mij zwaar viel en ik voldoende energie voor mijn oudste wilde hebben. Mijn eerste bevalling was in het ziekenhuis geweest, nu hoopte ik op een thuisbevalling.
In ons dorp was geen verloskundige, daarom was ik onder controle bij onze huisarts. Mijn uterus stond steeds hoger dan hij moest zijn voor de duur van de zwangerschap. Ik voelde me onzeker en gespannen en kon er niet van genieten. Vaak spookte door mijn hoofd of het niet een tweeling zou worden. Tenslotte had mijn moeder, toen ik 16 was, na 8 maanden zwangerschap onverwachts een tweeling gekregen. Ook had ik op mijn artsexamen een gevorderde tweelingzwangerschap met succes gediagnosticeerd. Herhaaldelijk onderzocht ik mezelf, luisterde naar de cortonen, voelde een hoofdje bovenin, maar vertrouwde toch nog steeds op mijn huisarts, die zei dat het een groot kind zou worden en dat het hoofdje onder lag. Ik bleef twijfelen en was erg zenuwachtig. Met 30 weken ging ik voor het eerst naar de zwangerschapsgym, en bij een oefening waarbij we op de grond lagen had ik een dikkere buik dan degenen die al à terme waren. Thuis onderzocht ik mezelf weer eens, liggend met de stethoscoop over mijn buik. Die kon er net overheen. Ik hoorde twee verschillende frequenties harttonen op twee verschillende plaatsen. Het viel me op dat liggend mijn buik erg hoog bleef staan en ik dacht bovenin een koppie te voelen en voetjes onderin. Toen wilde ik zeker weten of het een tweeling was, want als dat zo zou zijn, wilde ik vooral voorkomen dat ze prematuur zouden worden. De volgende dag zat ik bij mijn huisarts, die dan toch maar een consult bij de gynaecoloog regelde voor de week erna.
Het is de 32ste week van mijn zwangerschap, als ik naar het ziekenhuis rijdt, zo’n 20 km van mijn huis. De laatste dagen is het gaan het ijzelen en sneeuwen. Ik heb veel harde buiken als ik over een glibberige straat van de parkeerplaats naar de poli loop. Ik ben bang dat ik uitgelachen zal worden door de gynaecoloog, maar het tegendeel gebeurt. Ik lig nauwelijks op de onderzoekstafel of hij begint te lachen en stelt door middel van palpatie al een tweeling vast, tekent het voor me (afb. 1) en regelt meteen een echo (afb.2). Daaruit blijkt onmiskenbaar een tweeling, in hoofd- en stuitligging. Nu is de wereld ineens anders, ik ben opgelucht en blij, voel me rijk en rijd meteen door naar mijn huisarts om het grote nieuws te delen. Hij reageert verrast en geeft toe dat hij niet goed is in het herkennen van tweelingzwangerschap.
De zwangerschap verloopt verder normaal, met zoutloos dieet, veel rusten, een week weeënremmers thuis, en controles door de gynaecoloog. Ik houd het tot ruim 38 weken vol, waarop ik word ingeleid, omdat ze minder lijken te bewegen. Uiteindelijk wordt er een gezonde, eeneiige meisjestweeling geboren.
Ik ben altijd blij geweest dat ikzelf heb kunnen ‘dokteren’.
L.A.C. Rietveld
radioloog
De moeder heeft altijd gelijk, leerde ik bij mijn coschap kindergeneeskunde in het Juliana Kinderziekenhuis (JKZ). Dat heb ik sindsdien niet meer losgelaten. Dat werd daarna bij onze zoon die een hartafwijking had waar de huisarts niet in geloofde, e...n die mijn echtgenote in hetzelfde JKZ vroeg te bevestigen, nog een keer bewezen. Dankzij haar ingrijpen heeft hij het overleefd!