Sterrenhemel boven Irak
Plaats een reactie
In 2004 ging ik als militair arts naar Irak. Dat deed wat met me. We reden door de eindeloze woestijn, naar de plaats van bestemming. In het begin hadden we het gelukkig vrij rustig. Er was tijd om na te denken over de oorlog, het leven, je vak en thuis.
Elke avond was er een geweldige zonsondergang. Daarna keken we altijd naar de heldere sterren, zo helder had ik ze nog nooit gezien. De gedachte dat mijn partner, familie en vrienden naar diezelfde sterren en maan keken, gaf een vertrouwd gevoel.
Op een nacht werden we gewekt: er was een hinderlaag geweest met een paar mogelijk zwaargewonden en een overledene. Ik liep door het donker en zag de sterrenhemel. We werkten de hele nacht door. De volgende ochtend liep ik het tentenhospitaal uit en keek ik weer naar de lucht. De aarde was gewoon doorgedraaid en het was gewoon weer dag geworden. De strakblauwe lucht zag er net zo uit als anders.
Ik realiseerde me: zo gaat het dus in het leven. Ik had iets meegemaakt wat ik nooit meer zou vergeten, wat mij misschien wel had veranderd. Die ervaring en verandering had alleen bij mij plaatsgevonden. Of misschien ook wel bij de anderen, ieder op z’n eigen manier. Maar de lucht liet zien dat hier buiten niets was veranderd. Zouden patiënten ook zo naar buiten lopen na een ingrijpende behandeling of een andere emotionele gebeurtenis?
Marike Ooms, huisarts
Rubriek Lezersbijdragen | De vier elementen
- Er zijn nog geen reacties
