Snijden in eigen vlees?

1 reactie

Toen ik nog huisarts was, ergens in de jaren 90, jong en met een keurig gevulde dokterstas, was ik dol op kleine verrichtingen. De ontwikkeling van een ontsteking en vervolgens een abces na het bijwerken van mijn bikinilijn, meende ik zelf op te kunnen lossen. Mijn huiver voor dokters speelde hier zeker ook een rol in.

Ik zie me thuis nog zitten: voorovergebogen onderaan de trap, goed licht, spuitje lidocaïne voor de verdoving, wat gaasjes en een mesje bij de hand. Het ontsmetten ging nog goed, maar zo gauw de naald door mijn huid ging, werd het, zonder enige aanleg hiervoor, zwart voor mijn ogen en kon ik nog net op tijd gaan liggen. Het mesje kwam er niet meer aan te pas. Vanwege de pijn maakte ik de volgende dag een afspraak bij mijn antroposofische huisarts. Die hield niet van zachte heelmeesters, zag geen meerwaarde (terecht) in het verdoven van een toch al zeer pijnlijke plek en zette het mes erin. Dat bleek broodnodig. De verdere behandeling, het legen van de pockets en mijn niet in te houden gekerm, maakten dat ik nadien met afgewend hoofd langs de volle wachtkamer liep. De genezing verliep voorspoedig. Er restte alleen een litteken… als herinnering om een volgende keer wijzer te ‘opereren’.