Op staande voet

Jong gepromoveerd en mijn artsexamen afgelegd aan de Universiteit Utrecht, begon ik eind 1972 aan de opleiding medische microbiologie aan de VU. Er was daar geen aio en geen medische staf en de opleider (die weinig wist van de medische microbiologie) kwam zelden opdagen. Had deze eindelijk tijd dan werd er niet over de opleiding gesproken maar over de jumbojets die boven het VU ziekenhuis aan hun daling voor Schiphol begonnen.

Als assistent in opleiding met enige kennis van zaken werd ik, de facto, verantwoordelijk voor de klinische microbiologie van de VU. Vragen uit de kliniek kwamen op mijn bordje. Soms moest ik de antwoorden even opzoeken en belde dan stipt vijftien minuten later terug. De klinische vragen namen toe, en mijn kennis eveneens. Ik leerde alle assistenten in opleiding in het ziekenhuis kennen. Zij overlegden met mij en dachten dat ik alles wist. Ook het laboratoriumpersoneel zag mij als verantwoordelijke. Als er een probleem was, moest ik dat zelf maar oplossen. Vaak lukte het, maar soms ook niet. Ik kon niet bij mijn opleider terecht, die was niet aanspreekbaar. Ik zocht mijn heil bij de geneesheer-directeur. Hij steunde mij geweldig. Het laboratorium ging steeds beter functioneren en de contacten met de clinici werden steeds intensiever. Ik ging samen met de afdeling Nefrologie ­onderzoek doen. Hetgeen verschillende wetenschappelijke publicaties opleverde. Ik liep met de visites mee! De directie vroeg mij (als assistent nota bene) voorzitter te worden van de Ziekenhuis Infectie Commissie.

Plotseling bemerkte de opleider dat een knul van amper 27 het voor het zeggen kreeg in het laboratorium. Op een vroege ochtend werd er aangebeld. De professor drukte mij een brief in handen. Ik was op staande voet ontslagen! Vijf minuten later werd er weer gebeld. De professor had mijn kamer ontruimd en de spullen stonden nu voor de voordeur thuis.

Na overleg met een paar bevriende specialisten, belde ik een advocaat. Deze zorgde ervoor dat ik dezelfde middag nog door de voorzitter van het college van bestuur en de rector magnificus gehoord werd. Na een uur moest ik even de gang op. Toen ik weer binnen werd geroepen, deelde de rector mij mee dat de opleider mij niets meer in de weg zou leggen. Professor Winkler in Utrecht werd mijn nieuwe opleider. Ik moest wel verschijnen voor een commissie van de Specialisten Registratie Commissie. Ik werd gerehabiliteerd op voorwaarde dat ik niets naar buiten zou brengen. Want dan zou er geen toekomst meer voor mij zijn in Nederland. Ik vervolgde mijn opleiding in Utrecht en in Manchester en werd visiting assistant professor aan de Universiteit van Minnesota. Op 33-jarige leeftijd volgde ik professor Winkler in Utrecht op.

Jan Verhoef, emeritus hoogleraar klinische microbiologie, Utrecht

Geboortejaar 1944

Dat er momenteel meerdere generaties op de werkvloer rondlopen leidt ongetwijfeld tot veel misverstanden en onbegrip, maar vast ook tot mooie inzichten en hilarische errors die het vertellen waard zijn.

Voor onze eindejaarsspecial met als thema ‘generaties’ vroegen wij naar jullie verhalen over verontrustende of grappige momenten tussen u/jou en oudere of jongere collega's of patiënten.