MeToo

In mijn generatie was alles overzichtelijk. Zo waren coassistenten vooral geschikt om koffie te halen en rijen labuitslagen met de hand in te vullen. Medisch specialisten waren ‘bazen’ die je het zeker naar de zin moest maken, anders zwaaide er wat. Snijdend specialismen waren niet weggelegd voor vrouwen, dus zelfs met negens voor de snijdende vakken werd ik toch psychiater.

MeToo bestond niet, maar nog binnen de stage van zes weken had de opleider mij het hof gemaakt, zoals dat toen vaker ging tussen collega’s. Hij schreef in een beoordeling, die nog steeds als spotprent op de wc hangt, dat ik ‘goed had voldaan’.

De tweede generatie heeft nog steeds geen passende kinderopvang voor zieke kindjes en nog wel rare uren. Wel heeft die generatie minder werkuren, en worden die werkuren aangevuld met heel veel leuks. De opleidingsselectie is nog steeds mistig, al hoeft sollicitatie niet meer in een kort rokje. Sommige dingen zijn anders, veel is hetzelfde.

De derde generatie speelt nu hier in het zonnetje aan mijn voeten met een dokterssetje. Ik weet niet of ik daar nou blij mee ben. Of moet ik denken zoals Boudewijn de Groot: als ze maar geen voetbalster wordt, ze schoppen haar misschien halfdood...

Met die MeToo ben ik overigens alweer heel lang getrouwd en ze leefden nog lang en gelukkig.

Nee, dat zou nu echt niet meer kunnen.

Hilde de Hoop, psychiater, Zwijndrecht

Geboortejaar 1960

Dat er momenteel meerdere generaties op de werkvloer rondlopen leidt ongetwijfeld tot veel misverstanden en onbegrip, maar vast ook tot mooie inzichten en hilarische errors die het vertellen waard zijn.

Voor onze eindejaarsspecial met als thema ‘generaties’ vroegen wij naar jullie verhalen over verontrustende of grappige momenten tussen u/jou en oudere of jongere collega's of patiënten.