Lezersverhalen
Wim van den Bergh
1 minuut leestijd
Lezersverhaal

Niels

1 reactie

Zo'n jaar of vijf geleden werd ik op een zondagmiddag opgebeld door mijn zoon. Hij was de dag daarvoor samen met zijn zoon Niels van 18 jaar aangekomen in een ski-oord in de Franse Alpen. Hij zocht contact met mij, oud-huisarts, omdat Niels bleef klagen over buikpijn, die eerder erger dan minder werd. Mijn zoon maakte zich toch wel zorgen en had behoefte aan een medisch oordeel. En dan is het handig als je vader arts is.

Behalve over pijn klaagde Niels ook over misselijkheid. Ik besloot mijn zoon telefonisch instructies voor een onderzoek van de buik te geven om een eventuele appendicitis, waaraan ik wel moest denken, te kunnen aantonen of uitsluiten. Ik vroeg hem de buik voorzichtig op verschillende plekken in te drukken en aan Niels te vragen waar het het meeste pijn deed. Dat bleek rechtsonder. Daarna liet ik hem de buik linksonder langzaam diep indrukken om die daarna plotseling weer los te laten. Niels kreunde het uit bij die manoeuvre. Voor mij stond toen eigenlijk al vast dat er inderdaad sprake was van een acute appendicitis en dat die skivakantie dus ten einde zou zijn.

De verdere gang van zaken voltrok zich in een sfeer van improvisatie, bezorgdheid en haast. Het skiresort was net geopend en medische faciliteiten bevonden zich ergens beneden richting dal. Een ziekenhuis lag nog vele haarspeldbochten lager en vrij ver weg. Uiteindelijk belandde Niels na veel vijven en zessen per ambulance in dat ziekenhuis. 

Daar stond de ingeseinde lokale chirurg al klaar om hem te onderzoeken. Deze collega had, na bloedonderzoek, het idee dat er sprake moest zijn van een al geperforeerde appendix. Juist daarom werd besloten Niels, de buik in ijs ingepakt, pas de volgende dag te opereren, omdat dan voor het behandelen van eventuele complicaties de gehele ziekenhuisstaf beschikbaar zou zijn. Het was namelijk inmiddels zondagavond.en dus was er vrijwel niemand in huis.

Enfin, het is allemaal goed gekomen en Niels is er met een litteken van een centimeter of zeven vanaf gekomen.

Maar ik denk dat de diagnose acute appendicitis niet zo vaak per telefoon op 1000 kilometer afstand is gesteld.  

 

Wim van den Bergh, huisarts in ruste, Heerenveen


meer lezersverhalen

en meer

familie
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • L. H. Sie

    Internist niet praktiserend, Purmerend

    Dit illustreert wederom hoe belangrijk een goede anamese is, ook zonder verlengde arm onderzoek zullen de meeste artsen aan een acute appendicitis denken, desnoods laat je de zieke een paar keer op en neer springen. Ijs op de buik is waarschijnlijk ...meer "medische magie" dan dat het wat op het beloop doet.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.