Neefje

Zomer 2015, de schoonfamilie maakte zich op voor hun zomervakantie. Mijn vriend en ik besloten last minute om een weekje langs te gaan. Vlak voor vertrek werd het neefje uitgedaagd om een glazen ruit in te trappen. Het neefje, dat altijd eerst doet en dan pas denkt, trapte de ruit in.

Oeps. Veel bloed en de vriendjes belden 112. De SEH-arts uitte haar zorgen over de mogelijk gecompliceerde genezing, vooral van de huidflap op de kuit. Schoonzus is arts, mag zij de hechtingen verwijderen, zodat de familie op vakantie kon gaan? De SEH-arts ging akkoord en gaf steriele materialen mee.

Twee weken later. Het eerste wat ik deed was naar het been kijken. Dat was indrukwekkend, maar ook zorgwekkend. De wond op de kuit genas niet goed; de huidflap leek eerder af te sterven en het wondbed oogde rommelig. Ik gaf aan dat ik naar een arts aldaar wilde om die mee te laten kijken.

Bezoek aan de arts. Ik moest mee, de enige die Engels en ook Frans enigszins onder de knie had. De arts schrok ook bij het zien van het been en begon over plastische chirurgie en huidtransplantaties. Maar een poging wilde ze wel doen om de wond te redden middels debridement, zilvernitraatverband en een verbod om te zwemmen. Elke dag heen en weer naar de praktijk voor verbandwissel. De wond verbeterde zienderogen en de zorgen over een slechte afloop namen af. Het been is uiteindelijk genezen, met een groot hartvormig litteken op de kuit.

Duizendmaal dank kreeg ik. Maar de grootste dank voor mij is dat het neefje, nu nog altijd, elke keer als ik hem zie, eerst zijn been met litteken laat zien. Want stiekem heeft het toch wel erg veel indruk op hem gemaakt.

Catelijne van Bussel, aios anesthesiologie, Rotterdam