Zoek het juiste antwoord…
2 reactiesVoor een coassistent is het altijd spannend als de supervisor een aantal anamnesevragen herhaalt richting patiënt; het komt namelijk niet zelden voor dat er dan een ander antwoord gegeven wordt. Op 'ik begreep dat er geen ziektes in de familie voorkomen' komt dan de reactie 'nee behalve diabetes, dat heeft iedereen in de familie zo ongeveer'. En op 'mijn collega vertelde me dat u nooit eerder hartkloppingen heeft gehad?' volgt bijvoorbeeld 'nou, niet echt hartkloppingen, maar wel dat mijn hart heel erg snel slaat...'
Hoewel de meeste specialisten vast wel kunnen bedenken dat er meerdere redenen zijn waarom een tweede antwoord op dezelfde vraag anders luidt (meer tijd om erover na te denken, door de eerste vraag werden herinneringen opgehaald, tweede vraagstelling was net iets anders waardoor een ander antwoord naar boven komt en misschien nog wel het belangrijkste: de specialist krijgt door zijn positie een meer betrouwbaar antwoord) voelt het toch alsof ik mijn werk niet goed genoeg heb gedaan.
Zo ook bij de psychiatrie. Wanneer de psychiater aan het einde van de intake erbij komt zitten en mij vraagt om een samenvatting, lijkt het me slim om af te sluiten met vertellen welke indruk ik gekregen heb van patiënt tijdens het contact. Ik zeg dan ook iets in de trant van 'naast de genoemde klachten valt het mij op dat het voor u erg belangrijk is om betrouwbaar antwoord te geven en dat u sterk kan twijfelen over hoe de vraag te beantwoorden, heb ik dat zo goed verwoord?' Hierop reageert de patiënt (uiteraard) met een 'nou nee... ik zou het niet echt twijfelen noemen... en ik weet ook niet of het voor mij belangrijk is om goed antwoord te geven...'. Mijn hartfrequentie stijgt al met 20 procent, maar gelukkig was de patiënt nog niet uitgesproken en gaat hij verder met een 'want ja... wat is immers twijfel?... ik weet niet of dat het juiste woord is... als ik nu zeg dat het twijfel is dan kan het zijn dat u daar nu van uitgaat en dat het dan in een andere situatie anders is en dat u dan een verkeerd beeld van mij heeft gekregen en of dat goed is... dat weet ik dan niet...maar of dat is omdat u dan een verkeerd beeld van mij krijgt... tja...'. Gelukkig een dikke knipoog van de psychiater!
Heeft u ook een perikel? Stuur uw verhaal naar redactie@medischcontact.nl
Jan Keppel Hesselink
pijnarts, Bosch en Duin
Een patiente wilde graag langskomen. Ik vroeg waarom? Ze vertelde dat ze een ernstig ongeval had gehad, met een aantal breuken in de schedel en kaak als gevolg. Dat was vele jaren terug.
Ze vertelde dat ze veel (neuropathische) pijn aan onder en bov...enlip had, door een zenuw die tijdens de kaakbreuk beschadigd was. Geen enkele pijnarts had er wat aan kunnen doen. Ze was al overal geweest...
Pijn of Doofheid?
Ik vraag dan altijd allereerst waar de patient nu precies last van heeft?
Wat wordt er nu precies gevoeld in de lip? Was dat een brandende pijn? Of meer steken? etc. Dan wordt het beeld ineens anders...
De patiënt kwam toen duidelijk in verwarring. Nee, het was een heel vervelend gevoel. Alsof ze bij de tandarts was geweest die verdoving had gezet.
Bij verder uit vragen bleken dus doofheid in de lippen te zijn. Dat had nooit een pijnarts gevraagd. Ik zei hoe zo dan? Tja, ze zei dat ze tegen de artsen had verteld dat de kaakbreuken tot gevolg hadden dat ze erge last van de lippen had. Toen had klaarblijkelijk iedereen de kortsluiting gemaakt van: last van de lip zal wel pijn zijn. Nee dus. Geen pijn, maar doofheid! Al de behandelingen sinds jaren van diverse pijnartsen hadden geen resultaat gehad.... Nee - gek he?
Bart Bruijn
Huisarts, Streefkerk
Heel herkenbaar. Gelukkig zijn alle opleiders ook co-assistenten geweest.