Wat écht belangrijk is
1 reactie
Ik ben nieuw op de afdeling, dus het is nog wat onwennig. Maar al snel merk ik dat ik hier nooit zou kunnen wennen. Ik mag mijn patiënt geen hand geven, dat is hier protocol. Ik mag mijn patiënt pas onderzoeken ná de visite, want dat scheelt tijd voor de verpleging. En mijn patiënt die te zwak is voor vervoer naar het hospice moet toch op transport, want dat scheelt weer een bed.
Het stemt me somber en verdrietig. Waar is hier de menselijke maat gebleven? Het scheelt maar weinig of ik zeg: ik stop ermee.
Maar dan realiseer ik me dat de patiënt hier de dupe is, dat juist die verharding en verzakelijking in de zorg het nooit mag winnen van de échte zorg. De zorg waarom we toch allemaal ooit dokter zijn geworden: zorgen door te kijken, te luisteren en contact te maken. En de tijd te nemen wanneer dat nodig is, wanneer de patiënt dat nodig heeft.
En dus geef ik mijn patiënt weer een hand, onderzoek wanneer het nodig is, en zeg haar dat het goed is zo. Blijf maar rustig hier, wij zullen voor je zorgen. En dan voel ik weer dat dat is waar het om gaat, het enige wat écht belangrijk is: zorgen voor de patiënt. Laten we onszelf en onze omgeving daar alsjeblieft aan blijven herinneren.
J.M. Keppel Hesselink
pijnarts, Bosch en Duin
Ik mag mijn patiënt geen hand geven, dat is hier protocol. Het is ijzingwekkend om dat te horen. Je mag tegenwoordig zeker ook de patient niet meer een schouderklop geven, een druk op de arm, een hug al helemaal niet.
De mens is geheel vervreemd ...van zijn origine. Wij zijn mensapen. Die leven van huidcontact. Ontzeg ze dat en je stapt het universum van mechanica binnen. De mens is een robot. Laten we alleen nog maar robot dokters opereren. En diagnosticeren. Na 50 jaar zullen we zien waar dat toe leidt. Ik weet het. Maar ik zeg het niet.