Wantrouwen

Binnen de ggz is wantrouwen een vaak gezien verschijnsel. Zo meldde zich een angstige patiënt bij ons die zijn klachten vanwege een diepgewortelde achterdocht in zijn omgeving niet met zijn huisarts durfde te bespreken.

Natuurlijk vroegen wij hem om een verwijzing van de huisarts te regelen, maar zo eenvoudig ging dat niet. Deze patiënt had al een enorme drempel overwonnen door te erkennen dat hij hulp van een zorgprofessional nodig had.

We konden deze patiënt niet in de kou laten staan en besloten hem toch voor een intake te zien. Uiteraard met daarbij nogmaals het uitdrukkelijke verzoek om een verwijzing van de huisarts te regelen. Die verwijzing kwam er uiteindelijk en zo kreeg de patiënt bij ons een passende behandeling. Bemoeizorg, ketenzorg, zoals de experts het in de boekjes hebben beschreven. Angst onder controle; wantrouwen in de ijskast. Eind goed, al goed. Althans, dat zou je denken.

Want twee jaar na de declaratie volgden de afvinklijstjes. De zorgverzekeraar redeneerde dat, omdat de datum van de verwijsbrief een paar dagen na de intakedatum was, ‘uit de verwijzing niet duidelijk werd of de huisarts zijn poortwachtersfunctie afdoende had vervuld’. Dbc afgekeurd; dokter wilt u even terugbetalen?

Zo blijkt maar weer dat wantrouwen niet alleen binnen de ggz, maar ook in zorgverzekeraarsland een veelvoorkomende kwaal is. Zorgverleners, en met name kwetsbare patiënten zijn daarvan de dupe. Door dit beleid, dat wordt uitgevoerd door hele afdelingen met goed bedoelende, consciëntieus werkende mensen met afvinklijstjes maar helaas weinig tot geen inhoudelijke zorgervaring, moedigt de verzekeraar ons immers aan om de moeilijkst te begeleiden patiënten naar huis te sturen.

Praktijkperikel geschreven. Snel afvinken. En nu weer blijmoedig door!