Voor jou tien anderen
6 reactiesNa zestien jaar achtereenvolgens de studie geneeskunde, promotieonderzoek en de opleiding tot internist te hebben gedaan en een jaar als chef de clinique te hebben gewerkt, ben ook ik helaas terechtgekomen in de pool van werkloze medisch specialisten. Nu is het voor iedereen wel duidelijk dat de meeste klinieken je in deze tijd niet met open armen staan te verwelkomen, maar dat de huidige omstandigheden ervoor zouden zorgen dat je er langzaam steeds zwartgalliger van wordt, had ik ook niet verwacht. Inmiddels heb ik ervaren dat de meeste internisten beter zijn met elektrolyten dan in de omgang met sollicitanten.
Zo komen er mondjesmaat wel tijdelijke vacatures voorbij, maar hoeven vakgroepen en ziekenhuizen er blijkbaar tegenwoordig niet eens meer bij te vermelden wat de werkzaamheden zullen zijn, voor hoelang de contractduur is, of zelfs per wanneer er iemand gezocht wordt. Waarom zouden ze zich ook druk maken over dit soort futiliteiten met gemiddeld dertig brieven per vacature?
Als je dan een sollicitatiebrief stuurt, is het tegenwoordig maar afwachten of je ook post terugkrijgt. Zo heb ik gesolliciteerd voor een tijdelijke plek als chef de clinique in een perifeer ziekenhuis, waarop pas na drie maanden een reactie volgde, met daarin excuses dat ze tot op heden waren vergeten iets van zich te laten horen. De vacature was inmiddels vervuld.
Bij een ander ziekenhuis werd ik wel uitgenodigd voor een gesprek, en wel dezelfde avond. De afgesproken mail ter bevestiging werd nooit verzonden, waardoor ik op de verkeerde locatie van dit ziekenhuis stond te wachten. Sowieso laten de bevestigingsmails veel te wensen over en is meestal volstrekt onduidelijk wie er bij het gesprek aanwezig zullen zijn. Wanneer je het geluk hebt door te zijn naar een volgende ronde wordt het helaas niet beter. ‘Verdere informatie volgt’, wat betekent dat je een dag voorafgaand aan het gesprek zelf toch maar even contact opneemt.
De marktwerking heeft er blijkbaar voor gezorgd dat je je collega niet meer op een fatsoenlijke manier hoeft te bejegenen
Ook het sollicitatiegesprek is meestal niet wat ik mij ervan had voorgesteld. Zo lijkt het er vaak op dat de sollicitatiecommissie dezelfde dag nog ad hoc wordt samengesteld uit vakgroepleden die die avond toevallig niets anders te doen hebben, waarbij mijn brief en cv tijdens het gesprek nog op de mobiele telefoon gedownload moeten worden om te weten wie er eigenlijk tegenover ze zit.
Het is me zelfs gebeurd dat ik telefonisch werd uitgenodigd voor een gesprek, terwijl dezelfde dag van de afdeling HRM een standaardbrief in de bus lag, met daarin een afwijzing. Overigens werd ik vervolgens bij dit ziekenhuis op de dag van het gesprek alsnog afgebeld met de boodschap dat ze toch geen internist meer nodig hadden.
Als na een gesprek dan een afwijzing volgt, is dat natuurlijk altijd teleurstellend. En afgewezen worden vanwege minder ervaring dan een van de vele concurrenten is dan best begrijpelijk in de huidige tijd. Tot de volgende dag blijkt dat een fellow die nog een aanzienlijk deel van de opleiding te gaan heeft alvorens geregistreerd te worden als internist de baan alvast heeft gekregen. Blijkbaar heb ik dan een ander begrip van de term ‘ervaring’ en de waarde van het C-formulier.
Al met al kost het me na een aantal maanden werkloosheid steeds meer moeite om gemotiveerd te blijven en pogingen te blijven ondernemen een baan in mijn specialisme te zoeken. De marktwerking heeft er blijkbaar voor gezorgd dat het aanbod zo groot is, dat er bij een schaarse vacature geen enkele poging ondernomen hoeft te worden om je collega, en potentieel toekomstig vakgroeplid, op een fatsoenlijke manier te bejegenen. Voor jou tenslotte tien anderen.
I.M. Monzon
Huisarts, Leeuwarden
Ik zou sterk overwegen om in de eerste lijn te gaan werken. Het salaris is lager maar is er is veel behoefte aan anderhalve lijns werk dicht bij de huisarts. Je zou dan starten tegen het tarief van een huisarts, maar een deal kunnen sluiten met de z...orgverzekeraar dat je anderhalve lijns werk verricht en daar staat een hoger tarief tegenover. Er zijn meerdere grote praktijken en ook zorggroepen die je met open armen zullen ontvangen.
H.C. van Gorsel
Arts, Amsterdam
Respectloos en schrijnend. Dat er meer aanbod is dan vraag is erg genoeg, maar enig basis fatsoen mag je toch wel verwachten? Het geeft ook te denken hoe dit soort mensen met patiënten omgaan. Die klagen nl. ook regelmatig dat ze zich als een nummer ...behandeld voelen en niet gezien als mens. Zowel als collega als patiënt zou ik niet bij dat soort mensen terecht willen komen.
Smit
Arts Maatschappij+Gezondheid, Heemstede
Wat moet dit naar zijn om mee te maken. Onfatsoenlijk en onaangenaam. Als ik het goed begrijp zijn er veel net opgeleide medisch specialisten die op dit moment stad en land afreizen om een vaste baan te vinden. Jammer, want binnen de sociale geneesku...nde zijn er grote tekorten. Hoe het komt dat er veel teveel klinisch specialisten zijn opgeleid en te weinig artsen buiten de kliniek/sociaal geneeskundigen? De effecten van marktwerking in de zorg? Ik weet het niet en jij zit ermee. Dat zou toch beter moeten kunnen. Sterkte!
J.E. Harmer
Specialist Ouderengeneeskunde , Utrecht
Wat verschrikkelijk dit! Gewoon respectloos. We draaien blijkbaar net zo hard mee in de verharding die ontstaat. Waar zijn de normen en waarden gebleven? Mocht je nog op zoek zijn, wil ik je van harte uitnodigen om mee te kijken in ons verpleeghuis.... Het is ook een stukje interne geneeskunde en zo veel meer! En op een plek waar je wel welkom bent, eerlijk en open te woord wordt gestaan en vrijblijvend kunt proeven of het bij je past. En in ieder geval weer plezier kunt hebben in werken omdat de mensen zó leuk zijn.
E.M. Stuveling
Huisarts, Nijverdal
Waarde collega. Dit is een uitwas van een schandalige ontwikkeling. Los van de kapitaalvernietiging lijkt me dit een persoonlijk drama; daar moeten diverse gevoelens bij los komen: frustratie, wanhoop, lethargie, ben ik wel goed genoeg… Het is de arr...ogantie van ‘zittende partij’, waarbij ik hoop dat hun zelfzorg, en daarmee voor andere collegae, in menselijke zin even zo goed is als de zorg voor hun patiënten. Dat is iets anders dan het corrigeren van een hyponatriëmie.
Sluit mooi aan op het vorige artikel in MC over het verdwijnen van moraliteit en religie in deze neoliberale maatschappij. Als huisartsen zien we daarvan de uitwerking in de spreekkamer. Maar ook in de gezondheidszorg doen we gewoon mee.
[Reactie gewijzigd door Stuveling, Erik op 08-04-2022 13:22]
E.M. Stuveling
Huisarts
Reageren op een eigen inbreng… zie bovenstaande collegae. Ook in de huisartsengeneeskunde zijn open vacatures voor o.a. praktijkopvolging; het is bij tijd en wijle heerlijk breed, complex internistisch (maar dan ook alle organen onder de motorkap) va...n jong tot oud. Dat geldt ook in zijn samenhang met de onlosmakelijke verbinding met de psychische component. De zieke patiënt versus de patiënt met zijn ziekte.