Vier handen op één buik en de dokter ernaast
Plaats een reactieIk vertoon niet veel overeenkomsten met de man en vrouw van begin 20 die tegenover me zitten. Ik, de dokter, zij de patiënten.
Ik voel wel een band, ik heb haar de afgelopen maanden bijna wekelijks gezien. Ik hoop dat ze ook een band met mij voelt, zich veilig voelt. Ze is zwakbegaafd en liep de afgelopen tijd vast. In relaties, in emoties.
Ik begeleidde haar om beter te kunnen omgaan met stressmomenten. Vandaag heeft ze trots haar nieuwe vriend meegenomen. Ze voelt zich goed. Ik ben blij voor haar, maar maak me ook zorgen. Ik weet dat haar nieuwe vriend net een baby heeft met een andere vrouw. Hij heeft drugsproblemen, geen werk, geen opleiding. Ook zij heeft kinderen, maar bleek niet in staat voor ze te zorgen, waarna ze uit huis zijn geplaatst. Anticonceptie is een terugkerend onderwerp geweest in onze gesprekken. Ze is aan de pil, maar slikt deze niet altijd even trouw. Nu ze hier samen met haar nieuwe vriend is, grijp ik de gelegenheid aan om dit onderwerp nogmaals te bespreken.
Ik vraag of ze hebben nagedacht over kinderen. Dat hebben ze: ‘Dokter, we keken samen naar Vier handen op één buik, en dan zien we zo’n baby’tje en denken we: o, geef maar hier, zo schattig. En dan krijgen we een groter huis.
Ik moet even omschakelen; van anticonceptie naar kinderwens. En Vier handen op één buik, is dat niet dat programma over jonge moeders met een scala aan problemen? Waarbij je denkt: misschien was het niet zo verstandig om nu zwanger te worden? O, maar wacht, dan komt een BN’er je helpen met een brief naar de woningbouwvereniging en krijg je een groter huis. En een maxicosi als cadeautje, en...
Dat is dus blijkbaar de boodschap die dit jonge stel heeft meegekregen. Zij zien de problemen niet maar de aangereikte oplossingen wel. Is dit goed? Ik zie de problemen wel en noem deze voor ze op. Omdat ik het mijn verantwoordelijkheid als arts vind om te proberen te voorkomen dat er een kind wordt geboren bij ouders die nog maar kort geleden niet in staat bleken voor een kind te zorgen. Door hun verstandelijke beperking, hun gebrek aan copingvaardigheden voor alledaagse problemen en door drugsgebruik.
Maar zij beslissen. Want als zij niet beslissen, wie beslist dan? Dat betekent niet dat ik niet mijn best kan doen om hun rooskleurige interpretatie van een tv-programma een reële keerzijde te geven. Maar daar zal meer tijd in gaan zitten dan een uitzending van Vier handen op één buik...
- Er zijn nog geen reacties