Praktijkperikelen
Louise van Galen
5 minuten leestijd
Praktijkperikel

Vallen, opstaan en positief zien te blijven

4 reacties
Getty Images
Getty Images

Ik ben, behalve in opleiding tot internist, een zorgpositivist. Bij frequent en bekend geklaag over het systeem in Nederland ben ik de eerste die in een discussie zal reageren met ‘maar in Nederland zijn we juist verwend, er is veel juiste zorg op de goede plek’.

Mijn standpunt komt voort uit mijn ervaring in het buitenland, het geloof in de juiste bedoelingen, de waardering voor de eerste lijn en uiteraard mijn liefde voor het vak. Helaas ben ik dit weekend deels bekeerd. Waarschuwing: dit wordt wat negatief.

Ik ben zestien weken zwanger van mijn derde kind en heb sinds een aantal weken last van zwabberbenen, oorsuizen en hartkloppingen. Ook moest ik me een paar keer vastgrijpen aan het bed van een patiënt omdat ik duizelig was bij het opstaan. Vorige week kwam de genadeklap, met ook nog eens een griepje. Gestrekt in bed, tranen met tuiten en zinloze woorden (‘maar ik wil dit niet, ik ben pas net aan mijn stage cardiologie begonnen, ze zullen wel denken’). Op aandringen van het thuisfront contact gezocht met de verloskundige. Diep respect heb ik voor deze medici, op elk uur van elke dag begripvol, en je nooit het gevoel geven dat het te veel of gezeur is. Zonder problemen zat ze, op eigen initiatief, twee uur na mijn telefoontje op de rand van mijn bed. Ze nam mijn klachten serieus, had de tijd (of gaf die illusie), en kon zonder ingewikkelde orders drie bloedbuizen uit haar tas halen om wat diagnostiek in te zetten. Advies: rustig aan, bij verslechtering huisarts bellen, morgen contact over uitslagen.

Morgen was geen betere dag, dus belde ik met frisse tegenzin (het was immers vrijdag, en anders moet je eeuwig wachten op de huisartsenpost in het weekend) naar de huisarts. Eerst kreeg ik een bandje: praktijkoverleg. Of een afspraak met terugbellen vanmiddag om 16.00 uur genoeg was, of dat het toch echt spoed had? Ik kreeg hier al morele stress van, terwijl ik een patiënt met extra munitie ben, moet je nagaan wat je moet doen als je thuis zit en je een verkeerde inschatting maakt. Aldus met gepaste arrogantie toch maar op de spoedknop gedrukt. Geen probleem, in de middag gelukkig tijd. Met mijn trouwe chauffeur, tevens man, in de spreekkamer kreeg ik te horen: ‘Je ziet er erg bleek uit, ik sluit niet uit dat als je bloeduitslagen binnen zijn, je misschien nog wat hoort van de verloskundige. Ik kan ze helaas in dit systeem niet inzien, misschien kun je zelf even de verloskundige nabellen.’ Met advies om rustig aan te doen naar huis.

Op zaterdagochtend in de ontkennings­modus met mijn andere kinderen naar buiten voor een frisse neus, resulterend in een doof gevoel in mijn uiterste extremiteiten en omvallen tegen de schutting van de buren. Verloskundige maar opnieuw gebeld, was er al een uitslag? Ja, en die was niet goed. Het hemoglobinegehalte was veel te laag, en met dit verhaal erbij leek het raadzaam om toch even in het ziekenhuis verder te kijken. Eerst de kinderen ergens onderbrengen, toen richting spoedeisende vrouwenziekten. Welkom geheten door mijn jonge collega, een coassistent die zich wat matig had voorbereid (of was hij even snel op de ‘makkelijkste patiënt’ afgestuurd?). Hij had gelezen dat ik klachten had na de bevalling en hoe zat dat nou eigenlijk. Zonder controles te verrichten of te vragen hoe het met de baby ging vertrok hij voor overleg met zijn supervisor. Een uur later sloop een verpleegkundige binnen om wat bloed af te nemen. Ik vertelde haar dat dezelfde dingen net waren afgenomen en dat het misschien wat dubbel was. ‘Het moet van de dokter.’ Aldus na twee mislukte venapuncties nog wat van mijn broodnodige erytrocyten verloren aan het diagnostische dubbelzien. Na nog een halfuur kwam een doktersassistent (ik weet nog steeds niet wat haar rol was naast die van verpleegkundige) zekerheidshalve toch maar wat controles doen. Daarnaast liet ze me zien waar de bel was voor als het echt niet ging. Ik had sinds binnenkomst nog niet geplast, want ik vermoedde dat dit een deel zou worden van het rijtje van afnames. Ze verzekerde me dat er echt zo een dokter kwam, maar dat ik toch maar vast even in een bekertje moest plassen. Dik twee uur na binnenkomst het eerste oordeel. Het hemoglobinegehalte was inderdaad te laag, maar er was geen echte reden tot zorgen, met name geen waardes om nu acties op te ondernemen. Daarnaast gedroeg mijn nageslacht zich op de echo gelukkig als een ware Karate Kid. De arts-assistent ging alleen nu zelf naar huis en haar supervisor (de gynaecoloog) stond op de operatie­kamer, dus ze ging het even overdragen aan de avondcollega en het eindoordeel zou snel volgen. Inmiddels man naar kinderen gestuurd, alleen, op een zeer oncomfortabele onderzoeksbank, begon ik mijn eigen klachten te bagatelliseren. Zo erg was het allemaal niet, het hoorde blijkbaar gewoon bij de zwangerschap. Misschien kon ik maandag wel gewoon weer aan het werk? Naast een laag hemoglobine had ik inmiddels ook last van een laag glucose, aangezien ik al bijna vier uur binnen was zonder wat te eten of drinken. Maar er was niemand om iets te halen, dus bladerde ik maar wat verder in mijn boek. Eindelijk hoorde ik voetstappen op de gang, hopelijk voor mij. De arts-assistent van de avond kwam binnen. ‘Lig je nu echt al vier uur op mij te wachten?’, waren haar eerste woorden. Ze had gehoord wat er aan de hand was en ik kon naar huis, allemaal fysiologisch en het hoort erbij, vervelend was het wel. Qua werk moest ik maar even kijken hoe het ging. Misschien halve dagen? Ook al wist ze dat dat eigenlijk niet echt geaccepteerd was in ‘ons wereldje’. Ik voelde me alleen, onbegrepen en ook een aansteller. Ik was dus echt voor niks gekomen, althans zo ervaarde ik dat.

‘Lig je nu echt al vier uur op mij te wachten?’

Inmiddels is het maandag en heb ik me, omdat ik de hele tijd het gevoel heb dat ik zweef als ik rechtop sta, toch maar ziek gemeld. Gelukkig warme reacties van opleiders en collega’s. Ik voel me mentaal en fysiek rot en letterlijk en figuurlijk waardeloos. Het leek me een verstandige beslissing om de bedrijfsarts maar even te bellen. Na een tijd in de wacht kreeg ik de klap op de vuurpijl na dit weekend vol zorginfarcering. ‘Het is erg druk bij ons momenteel, je kunt over vier weken terecht bij de bedrijfsarts, tot die tijd moet je maar even kijken hoe het gaat.’

Hoe kan het dat, met alle uitval in de zorg, er geen gepaste aandacht is voor onszelf? Waarom worden we niet persoonlijk en warm geholpen in het ziekenhuis? En de grootste hamvraag: waarom wil ik toch zo graag weer aan de slag, ook al gaat het niet? Het antwoord zit gelukkig grotendeels in mijn zorgpositivisme: ik houd van het werk, en wil het beter maken voor anderen. De valkuil is echter dat we moeten leren goed voor onszelf te zorgen, en dat lukt velen van ons (inclusief mijzelf) niet. Dat komt uiteraard door het werkethos, maar ook de randvoorwaarden ontbreken. Ik verwacht meer collegialiteit, compassie en stroomlijning. Ik hoop dat ik daar zelf weer gauw werk van kan maken. De hopeloze zorgchaos van dit weekend gaf me weer eens een zeer waardevolle les als zorgverlener. Misschien wel nuttiger dan het daadwerkelijk op de werkvloer aanwezig zijn. Op naar snel weer opstaan (na het vallen). Keep it positive!

Ook een anekdote delen? Dat kan (desgewenst anoniem)! Mail naar kopij@medischcontact.nl.

Meer praktijkperikelen:

Praktijkperikel
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • F.J. Böhm

    Huisarts, Noordwijkerhout

    Beste collega,
    Nee, u bent geen aansteller, voor zover ik kan lezen in uw betoog heeft geen hulpverlener dat gesuggereerd. U bent zwanger, heeft een verlaagd Hb, werkt als internist-in-opleiding en heeft al kinderen om voor te zorgen; dat mag en ka...n toch wel eens te veel voor een mens zijn?
    Dat de zorg vastloopt is (ondanks uw positivisme in deze) helaas niet iets nieuws. Daar ontkomen zelfs artsen niet aan.

  • Neuroloog , Aruba

    Maar hoe zijn de bloeddrukken? Autonome instabiliteit met een groter wordend circulerend volume en een anemie lijkt hier (pre) syncope op te leveren. In een levensfase waarin overbelasting regel is. Lijkt me een goede reden voor ziekmelding. En contr...ole van moeder en kind.

  • W. van Harmelen

    Gynaecoloog

    Beste Louise van Galen, wie is je hoofdbehandelaar, welke diagnose is er gesteld, wat is het behandelplan en wanneer moet je je opnieuw melden?
    Zomaar een paar vragen waarvan ik hoop dat je er als patiënt antwoord op hebt gekregen. Neem aan dat het ...in de huisartsen-/verloskundige brief staat. Vast te raadplegen via je PGO. Lijkt me een 10 minuten consult, aangevuld met het luisterend oor van je eigen verloskundige. Sterkte en ik wens je een betere zwangerschap met een prachtige uitkomst.
    Een perifeer gynaecoloog
    PS Van mij mogen alle zwangere vrouwen per direct met zwangerschapsverlof
    TIP https://www.stvda.nl/-/media/stvda/downloads/publicaties/2022/zwangerschap-en-werk-handreiking.pdf

  • A. Wilschut-Verhoef

    algemeen arts, homeopathie N.P., Barendrecht

    Beste Louise van Galen,
    Mag ik vanuit mijn perspectief toevoegen dat het lichaam "praat".
    Elke zwangerschap is anders en elk kind is anders. Het zou zo maar kunnen dat deze zwangerschap 'meer van je vraagt of tegen je zegt' dan de vorige zwangersch...appen. Probeer te luisteren naar je lichaam. De omgeving kan dat niet van je overnemen! Ik wens je een mooie zwangerschap en afloop toe.

 

Perikel insturen

Heeft u iets meegemaakt wat u deed fronsen, foeteren of lachen? Deel het met uw collega's!

Stuur uw anekdote in

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.