Praktijkperikelen
2 minuten leestijd
Praktijkperikel

Twee werkelijkheden, mijlenver van elkaar

Plaats een reactie

Op Schiphol Airport sta ik in de boekwinkel, voordat ik naar Uganda vertrek om als arts te werken. Ik vraag me af of ik een fictie- of non-fictieboek zal kopen. Tijdens het twijfelen dwalen mijn ogen af naar de magazinehoek. Ik zie de roddelbladen liggen die speculeren over het vermogen van Doutzen Kroes en het trieste nieuws dat de zoon van Yolanthe Cabau zijn sleutelbeen heeft gebroken. Tijdens het afrekenen van het boek, kruisen mijn ogen met die van een vrouw naast me die giechelend door de roddelbladen bladert. Even later stap ik het vliegtuig in.

In Uganda werk ik samen met een groep plastisch chirurgen en verpleegkundigen uit zowel Uganda als Nederland. Ons doel is om kennis uit te wisselen met lokale artsen en verpleegkundigen en om samen patiënten te behandelen. Voornamelijk behandelen we patiënten met open fracturen en brandwonden. Helaas zijn dit aandoeningen die een groot probleem vormen in Uganda, zoals in bijna alle low-resource settings. Daarnaast hebben we, samen met lokale artsen, een cursus over brandwonden gegeven aan lokale zorgmedewerkers.

Op een ochtend loop ik over de gang en word ik, zoals vaker, door verschillende patiënten aan mijn jas getrokken. ‘Dokter, ik heb geen geld om mijn kind te laten opereren, hij wacht al maanden op zorg. Alstublieft, kunt u me helpen?’ ‘Dokter, ik moet een echo voor de knobbel in mijn borst, maar ik kan het niet betalen. Wat nu?’ Dit is een van de moeilijkste dingen waar ik mee te maken heb tijdens mijn werk hier. Ondanks de goede wil ontbreekt het vaak aan financiële middelen. De families van patiënten slapen in de gangen van het ziekenhuis omdat ze voor eten, kleding en een groot deel van de verzorging van hun zieke familielid verantwoordelijk zijn, soms wel weken- of maandenlang.

In het vliegtuig terug naar Nederland vraag ik me af hoeveel procent van Doutzens vermogen er nodig is om deze patiënten te helpen, en of het zoontje van Yolanthe ook maanden heeft moeten wachten op goede zorg. Het is niet dat ik met de vinger wil wijzen naar de Doutzens, de Yolanthes en de andere BN’ers, dat is onrealistisch. Maar het besef van het enorme verschil in zorgen tussen ons en de patiënten die ik heb gezien, kwam weer even binnen. Hopelijk leest de dame in de boekwinkel op Schiphol Airport ook Medisch Contact, en niet alleen Privé.

Myrthe Simon, arts-onderzoeker plastische & reconstructieve chirurgie

Lees ook
Praktijkperikel
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Perikel insturen

Heeft u iets meegemaakt wat u deed fronsen, foeteren of lachen? Deel het met uw collega's!

Stuur uw anekdote in

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.