Thuis‘zorg’

Na mijn uitleg dat een pomp niet à la minute is te regelen en dat ze toch voor de patiënt moet zorgen als hij nú oncomfortabel is, verwijst zij mij door naar het (nog steeds gesloten) hoofdkantoor. Als ik intussen een pomp en palliatieve zorg heb geregeld via de palliatieve helpdesk, die alleen samenwerkt met het palliatief team van thuiszorgorganisatie Y, bel ik nogmaals met het hoofdkantoor van thuiszorgorganisatie X, dat inmiddels open is, om dit door te geven. Waarop blijkt dat X niet met het team van Y wil samenwerken omdat ze dan in onderaanneming de zorg uitvoeren en daar hebben ze geen goede ervaringen mee. Daarom wordt mij geadviseerd om de palliatieve zorg uit te besteden aan een team in een andere regio waarmee zij samenwerken, maar kan mij niet vertellen op welke termijn dit gerealiseerd kan worden. Intussen belt de palliatief consulent van Y terug over de doseringen, en vertel ik haar over het gesprek met X. Zij is boos dat X niet met hen wil samenwerken, en stelt voor dat de overige zorg dan ook maar door Y, of door Z, moet worden gedaan. Tijdens het gesprek komt ze er echter achter dat er een opnamestop is voor patiënten bij Y en een wachtlijst voor zorg bij Z, dus het komt erop neer dat er ofwel een pomp en goede palliatieve zorg kan komen zonder ADL-zorg ofwel ADL-zorg zonder goede palliatieve zorg… Een onverkwikkelijke situatie, nog los van het feit dat het een half spreekuur kost om al deze telefoontjes te plegen en formulieren in te vullen, waardoor onnodig veel tijd verloren gaat voor een patiënt die niet comfortabel is in zijn laatste momenten. Kennelijk is het voor de verzekeraars en thuiszorgorganisaties belangrijker om alle verantwoordelijkheid zo goed mogelijk af te dichten en de vergoeding zeker te stellen dan om goede zorg te leveren.