Telefoonetiquette

De telefoon gaat nu een keer of twintig over en onverrichterzake verbreek ik uiteindelijk de verbinding. Ik heb vaker meegemaakt dat je na minuten wachten door de centrale weer wordt opgepikt met de woorden: ‘O, u wacht nog op iemand? Het toestel wordt niet opgenomen.’

Ik bel nogmaals naar de centrale.

‘Ja, het zal druk zijn, ik probeer de andere lijn op de polikliniek.’

Voordat ik kan tegensputteren hang ik weer in de wacht.

'Met krasjwisj...ijtin, UROLOGIE….’, komt plots een stem half verstaanbaar uit de telefoon. De naam en naar ik aanneem haar functie, worden afgeraffeld, het is blijkbaar niet van belang dat ik die versta. Het specialisme kan echter niet missen, die brult zij luid en duidelijk.

Op mijn beurt noem ik overdreven duidelijk mijn achternaam en voeg eraan toe dat ik huisarts ben.

‘Ik heb úw naam zo juist niet goed kunnen verstaan’, merk ik vervolgens overdreven vriendelijk op. De ervaring leert dat je achteraf soms toch wil weten met wie je gesproken hebt. Ik ga hiermee echter tegen het ‘ongeschreven protocol’ in: geen overbodige vragen stellen, dat kost immers tijd.

Zij herhaalt met een zucht en duidelijk geïrriteerd, maar nu wel verstaanbaar, haar achternaam. Ik weet dus met wie ik spreek, maar heb nog geen idee van haar functie in het systeem.

‘U bent de dienstdoend uroloog?’, vraag ik quasi-onnozel. Aan haar stem te horen is ze heel jong en zal ze waarschijnlijk nog geen uroloog zijn. Mijn vraag dwingt haar echter om zich nader te verklaren. Ik hoor haar aarzelen.

‘Ik ben… eh,.. as…,  eh... assistent’, komt er ten slotte uit, alsof zijzelf nog moet zoeken naar haar positie in het geheel.

‘Assistent?’, vraag ik, duidelijk vissend naar meer informatie. Het woord assistent zegt me immers niet veel. Assistentes zijn er in een ziekenhuis in soorten en maten. Dat zijn allereerst de dames achter de balie, die patiënten en artsen bijstaan. Maar om een of andere duistere reden, worden ook de artsen die hun specialistische opleiding nog niet hebben afgerond ook assistent genoemd, dat zijn arts-assistenten.

Het blijft even stil aan de lijn.

‘Bent u soms arts-assistent?’, help ik haar op weg. Ik bemerk weer enige aarzeling.

‘Nee, ik ben coassistent’, zegt zij uiteindelijk schoorvoetend. Het klinkt als een bekentenis. Zij is dus niet de uroloog, zij is ook niet in opleiding tot uroloog, maar zij is in opleiding tot arts. 

‘De uroloog is bezig met een andere patiënt. U kunt het aan mij vertellen en dan overleg ik het met hem’, legt zij mij timide maar behulpzaam uit.

Daar kan ik geen bezwaar tegen hebben, zo werken opleidingen nu eenmaal. Maar een cursus ‘telefonie voor dummies’ met speciaal aandachtspunt ‘hoe neem ik als ziekenhuismedewerker correct de buitenlijn op?’, lijkt mij ook gewenst.