Roken

PRAKTIJKPERIKEL

De kleine, Aziatische vrouw, sloeg haar ogen neer en bijna stotterend vertelde ze wat ze wilde. Een bewijs. Voorzichtig vroeg ik wát voor bewijs ze wilde. ‘Om te roken.’ Haar matige beheersing van de Nederlandse taal was zodanig dat ik in verwarring raakte. Wilde ze stoppen met roken? Zou ze het eindelijk begrepen hebben?

Ik ging rechtop zitten.

Nogmaals vroeg ik wat voor een soort bewijs of brief ze precies bedoelde. ‘Nou’, antwoordde ze, ‘die brief wilde de bedrijfsarts niet geven.’ ‘Welke brief?’ ‘Kijk dokter, ik rook zo'n vier sigaretten per dag, en bij elkaar duurt dat een uur. Maar of ik nou naar het toilet ga of ik rook die vier à vijf sigaretten, dat kan niemand toch nagaan? Maar dat uur wordt wel afgetrokken van mijn loon. Dat kan toch niet?’

Voorzichtig ging ik maar weer achterover zitten. Weer een briefje met een vraag die heftig indruist tegen onze huisartselijke bedoelingen. Dit vereiste een creatieve oplossing met respect voor die kleine verongelijkte vrouw die tegenover mij zat. ‘Tja’, antwoordde ik, ‘je vraag begrijp ik, maar ik ben niet degene die zich mag bemoeien met jouw werksituatie. Ik begrijp dat de bedrijfsarts dit niet wilde doen maar misschien kun je dit beter met personeelszaken bespreken. Ik ben, zoals je dat noemt, de behandelend arts, en kan en mag me niet bemoeien met hoe je werkgever afspraken met jou maakt.’

‘O’, antwoordde ze, stond op en bedankte mij voor mijn tijd.

Knarsetandend dacht ik aan de factuur voor de inschrijving in het Kwaliteitsregister Stoppen met Roken, die ik een dezer dagen kreeg.

Heeft u ook een perikel? Stuur uw verhaal naar redactie@medischcontact.nl