Robert ten Brink-moment
1 reactieHet is midden in de eerste golf. De ic is verdrievoudigd in capaciteit. Het is hard werken. Op de covid-ic begint zo het derde familiegesprek dat ik ga voeren deze middag. Vandaag is er goed nieuws, en ik heb er zin in.
Ik bereid me zoals altijd voor, dit keer met een bezoek aan de 'post-ic-corona-afdeling'. Een nieuw opgerichte afdeling die goud waard is voor de doorstroom van patiënten op de ic. Ik informeer wat hier de bezoektijden zijn. Op de ic zelf is in deze drukke tijden geen bezoek mogelijk.
Het gesprek is met een familielid. De patiënt ligt nu al drie weken bij ons op de ic. Er leven heel veel vragen. Hoe heeft dit zo kunnen gebeuren? Hoe gaat het met het herstel? Wat is de restschade? Ik geef, zo goed als ik kan, antwoord. Balancerend tussen feiten en hoop, zonder de fout te maken om valse hoop te geven.
Na niet al te lange tijd neem ik mijn ‘Robert ten Brink-moment’: ‘Het gaat zo goed dat uw geliefde op dit moment van de ic wordt overgeplaatst naar de post-ic-corona-afdeling.’
Grote ogen kijken me aan. ‘En mag ik hem daar dan bezoeken?’
‘Ja, nu... zullen we naar hem toe gaan?’
Niet veel later vallen twee geliefden elkaar snikkend in de armen, na weken angst en leed. Dit slechts enkele minuten nadat patiënt de post-ic-corona-afdeling opgereden is. Ik sluip stiekem weg, vol energie voor mijn vierde familiegesprek.
Willian van Dijk, (toen) anios ic, Vlaardingen
Lees ook
S.J.M. Bressers
Huisarts
Wat een mooi moment. Ontroerend stukje.