Revalidatie tussen Rodeschool en Epen
1 reactieWe worden als revalidatieartsen op de afdeling bij een 49-jarige patiënte gevraagd, die twee dagen eerder acuut een onderbeenamputatie heeft ondergaan in verband met een geïnfecteerde wond na een voorvoetamputatie. Het gaat hier om een alleenstaande dame met een klein netwerk, die woont in een appartement op de eerste verdieping (zonder lift) in een middelgrote gemeente ongeveer 20 kilometer van het ziekenhuis. Zij redt zich wonderbaarlijk goed en zelfstandig op de afdeling en wil graag naar huis om poliklinisch te komen revalideren: in het kader van stepped care en geen onnodige kosten maken heeft dat ook onze zegen.
Nadat we hebben gecheckt of ze inderdaad de trap op en af komt en de afspraken gemaakt zijn om tweemaal per week te komen revalideren, gaat patiënte met ontslag naar huis. De eerste afspraak vullen we met haar een aanvraag in voor vergoeding voor zittend ziekenvervoer, zodat ze niet elke keer afhankelijk is van haar 80-jarige vader om naar het ziekenhuis te komen. We schatten in dat de therapie ongeveer drie maanden gaat duren (gezien hoe goed ze zich reeds redt), maar een harde uitspraak is hier nog niet over te doen.
Een week later blijkt de vergoeding afgewezen door de verzekering, omdat we niet kunnen aangeven dat patiënte levenslang rolstoelbehoeftig is en/of omdat ze niet ver weg genoeg woont van het ziekenhuis, dan wel niet frequent genoeg naar het ziekenhuis moet komen. Patiënte is zeer teleurgesteld en vraagt zich af of ze zich dan toch maar moet laten opnemen in een revalidatie-instelling, met omgerekend veel hogere kosten voor de verzekering (en maatschappij) dan bij het wel vergoeden van haar vervoer. Met openbaar vervoer komen is praktisch niet haalbaar omdat de af te leggen afstanden met een rolstoel zo groot zijn dat er geen energie over zal blijven voor de revalidatiebehandeling (4 kilometer handbewogen rolstoelrijden per polibezoek).
We besluiten zelf contact op te nemen met de verzekering van patiënte, met het nadrukkelijke verzoek doorverbonden te worden met de medisch adviseur. Deze krijgen we niet te spreken (of bestaat niet?), maar na een halfuur krijgen we toch iemand aan de lijn van de organisatie die deze vergoedingen regelt. Deze kan echter niets voor haar betekenen, ondanks dat hij ook begrijpt dat je niet van onze patiënte kan verwachten dat ze eerst 1500 meter naar het dichtstbijzijnde station gaat hinkelen. Het enige advies dat hij ons kan geven is om in te vullen dat patiënte vier maanden komt revalideren, want dan komt ze op basis van de rekenregels wel in aanmerking voor zittend ziekenvervoer.
Op basis van dergelijke casuïstiek zouden we bijna gaan pleiten voor verregaande concentratie van revalidatiezorg: één centrum in Rodeschool, en één in Epen, Zuid-Limburg. Jammer voor diegenen die te dicht bij een van deze twee centra wonen, maar 17 miljoen mensen min een beetje kan gewoon terecht in het centrum het dichtst bij hem of haar in de buurt, en aan de rekenregels voor zittend ziekenvervoer wordt (bijna) altijd voldaan.
GJ Bonte
Neuroloog, Dalfsen
De definitie van een ziektekostenverzekeraar: een organisatie waarbij iedere vorm van gezond verstand en ieder gevoel voor redelijkheid is geamputeerd en daarvoor in de plaats een kunsthoofd wordt aangemeten met louter bureaucratische functies.