Praktijkperikelen
1 minuut leestijd
coronaperikel

Positief nieuws?

1 reactie

Als academisch internist-infectioloog en als supervisor van de afdeling Infectieziekten had ik recentelijk een complexe overplaatsing uit een regionaal ziekenhuis naar mijn afdeling. De patiënt is erg ziek en er is nog geen classificerende diagnose.

Ik maak me grote zorgen omdat de analyse van de klachten nu al weken duurt en de conditie van de patiënt met de tijd lijkt te zijn verslechterd. Op de dag van overplaatsing ploegen de arts-assistent en ik ons door de uitslagen van al het eerder ingezette onderzoek, alsook de meegekomen medische correspondentie. We zetten enkele gerichte aanvullende onderzoeken in, waaronder een PCR op een niet nader te noemen ziekteverwekker.

‘s Avonds thuis bespreek ik in de keuken in algemene termen de casus en mijn zorgen erover met mijn vrouw, internist-oncoloog in hetzelfde ziekenhuis. De volgende dag bleek het vermoeden juist en werd bevestigd met het ingezette aanvullend onderzoek. Ik ben enorm opgelucht dat we de juiste behandeling kunnen gaan inzetten. Nu is het hopen dat de behandeling aanslaat en de patiënt zal reageren. Die avond zeg ik tegen mijn vrouw: ‘De PCR van die patiënt over wie ik je gisteren vertelde was positief.’ Mijn vrouw reageert: ‘Wat fijn’, waarmee ze doelt op het feit dat er nu duidelijkheid is over de diagnose.

Hierop loopt mijn dochter van 7 jaar oud de keuken binnen. Zij heeft de afgelopen maanden het aantal SARS-CoV-2-PCR’s en zelftests die ze heeft ondergaan nauwgezet bijgehouden: acht in totaal. Ze heeft dus al enig begrip over wat een PCR inhoudt en ze weet maar al te goed dat een negatieve uitslag goed nieuws betekent. Dat zal de reden zijn van haar verbaasde blik als ze vraagt: ‘Sinds wanneer betekent een positieve test goed nieuws?’

Lees ook
Praktijkperikel coronaperikel
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • R. van Vollenhoven

    Hoogleraar, reumatoloog, Amsterdam

    Graag reageer ik, wel wat laat, op dit prachtig verhaal. De observatie waar het om gaat - het vreemde medisch gebruik om een in wezen slecht resultaat "positief" te noemen - onderschrijf ik volledig.

    Hierbij zou ik echter een kleine kanttekening ...willen maken bij de term "classificerende diagnose" die in dit stuk langskomt. Dit hoor ik steeds vaker, en het voelt voor mij onjuist aan. Zoals bekend wordt in mijn gebied, de reumatologie, veel gewerkt met classificatiecriteria voor ziekten waar de diagnostiek niet zo eenvoudig is, bijvoorbeeld reumatoïde artritis. Hierbij wordt echter ook altijd het onderscheid benadrukt tussen classificatie en diagnostiek.
    Classificatie is geneeskunde, diagnostiek is geneeskunst.
    Classificatie is, simpel gezegd, het zetten van vinkjes in een lijstje, en zijn het er voldoende dan kan de patiënt die classificatie krijgen: goed genoeg voor administratieve doeleinden, fijn voor de epidemiologen. Bij diagnostiek komt veel meer kijken: hier is sprake van patroonherkenning, een gevoel hebben van, ervaring is belangrijk, er moet gewogen worden wat de consequenties zijn van het stellen of niet-stellen van een diagnose, er moet gedacht worden aan de communicatie rond die diagnose. Om al deze redenen zou het beter zijn classificatie en diagnostiek streng gescheiden te houden, en de term classificerende diagnose doet aan dit onderscheid geen recht.

 

Perikel insturen

Heeft u iets meegemaakt wat u deed fronsen, foeteren of lachen? Deel het met uw collega's!

Stuur uw anekdote in

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.