Patiënten en buurvrouwen weten meer

Patiënte (79 jaar) komt binnen in een rolstoel, samen met haar man. Ze heeft een pijnlijk dik rechterbeen, en had die nacht niet geslapen van de pijn.

Ze had de praktijk gebeld van haar huisarts en was gestrand op de assistente: ‘Neemt u eerst maar paracetamol en als het na een paar dagen niet overgaat dan maken we wel een afspraak voor het spreekuur.’

Maar mevrouw vertrouwde het niet en heeft de huisartsenpost gebeld, waar ze mocht komen.

Ze heeft een voorgeschiedenis met onder andere mammacarcinoom waarvoor ze anastrozol gebruikt. En waarvoor ze eenmaal per drie weken een infuus krijgt met een middel dat niet terug te vinden is: immunotherapie. Twee dagen tevoren heeft ze een herhaalprik gekregen tegen corona.

Bij onderzoek een fors dik been, niet rood, niet warm, een gespannen kuit. Helemaal dik tot bovenaan. Kon er niet op lopen, vandaar de rolstoel.

D-dimeer bepaald en een CRP. Dat duurt bijna twee uur in de dienst, ze waren lekker koffie gaan drinken.

Uitslag: normale CRP, D-dimeer bijna 5000!

Dus trombose.

De volgende ochtend vertelde ik voorgaande aan mijn niet-medisch geschoolde buurvrouw tijdens de koffie. Haar reactie: ‘O, kan best trombose zijn.’

En dat was precies wat mevrouw zelf ook vermoedde.

Het gaat mis bij de doktersassistente die haar overbelaste huisarts met een vol spreekuur wil sparen, die niet doorvraagt naar wat mevrouw er zelf van denkt.

Buurvrouwen en patiënten weten tegenwoordig veel meer; en zeker een vrouw van 79 jaar met een iPhone-horloge met Mickey Mouse-stem voor de tijd, maar ja dan moet je haar wel zien.