Ouderengeneeskunde is niet saai

Nu hebben verpleeghuizen de reputatie van sombere, slaperige en stinkende plekken, waar mensen komen om hun laatste dagen in eenzaamheid door te brengen. Tekenend voor deze reputatie zijn de tegenvallende inschrijvingen voor dit keuzecoschap. Ook al biedt het een leerzame invulling van twee maanden wachttijd, toch hebben zich de afgelopen twee startdata in totaal slechts vier mensen ingeschreven. Veel van mijn medestudenten beschouwen de ouderengeneeskunde als saai, omdat ze aannemen dat je medisch weinig kan betekenen voor die oudjes, behalve dan misschien hun pijnmedicatie ophogen en hun incontinentiebroekjes verschonen. Verbetering ga je niet meer zien en beter worden doen ze al helemaal niet meer. Althans, dat is wat mij is voorgehouden voordat ik begon.

Mijn ervaring was vanaf het eerste moment totaal anders. Ik werd hartelijk welkom geheten door een organisatie die een revalidatiecentrum en meer dan een dozijn verpleeghuizen beheert. In mijn eerste week kwam er al een casus voorbij van een hepatotoxische reactie op nitrofurantoïne, een bijwerking die drie keer per miljoen gevallen voorkomt. Ik heb binnen een maand van vrijwel elk intramuraal specialisme tijd wel bijzondere casuïstiek gezien. Bijvoorbeeld: een verdenking op caudasyndroom (neurologie), recidiverende urine­weginfecties bij een ileumneoblaas en een verblijfs­katheter (urologie), dwangopname bij alcoholverslaving (psychiatrie) en een aspiratiepneumonie bij slikproblematiek die net zo spontaan herstelde als deze was opgetreden (longgeneeskunde). Alleen de kindergeneeskundige casuïstiek ontbreekt, wat niet verrassend is. Daarbij, voor elke patiënt moet maatwerk verricht worden vanwege de uitgebreide multimorbiditeit en polyfarmacie. En ook al is een patiënt ongeneeslijk ziek, dan nog blijft het een kunst om deze persoon de beste zorg te bieden en comfortabel te maken. Bovendien zijn veel patiënten hier erg hartelijke en vriendelijke mensen die allemaal de meest fantastische verhalen te vertellen hebben, als je maar de tijd neemt om naar ze te luisteren.

Alleen de kinder­genees­kundige casuïstiek ontbreekt, wat niet verrassend is

Ouderen en de ouderengeneeskunde zijn niet saai, maar juist ontzettend interessant en veelzijdig. Hetzelfde geldt voor de collega’s, die allemaal vanuit verschillende paden hier terecht zijn gekomen. Vanuit de huisartsgeneeskunde, SEH, verslavingszorg, psychiatrie, longgeneeskunde en de ic. Ze brengen allemaal expertise en ervaring mee. Daarnaast heb ik ze stuk voor stuk ervaren als vriendelijke en hartelijke mensen. Ze zijn geïnteresseerd in elkaar en in mij, en geven me een welkom gevoel, wat ook bijdraagt aan een professionele open werksfeer. Voor patiënten, familie en kennissen wordt ruim tijd genomen om ze zorgvuldig en uitgebreid te woord te staan. Ook als deze mensen boos en onredelijk zijn en ook als een patiënt voor de vijfde keer hetzelfde verhaal vertelt. De medewerkers van de verpleeghuizen en van het medisch team blijven empathisch en vriendelijk, ondanks de personeelstekorten in de zorg, die ook deze instellingen parten spelen. Iedereen die ik tijdens dit precoschap heb ontmoet en die de tijd heeft genomen om me iets nieuws te leren, wil ik hartelijk bedanken. En iedereen die dit leest wil ik op het hart drukken: de ouderengeneeskunde heeft zo veel meer te bieden dan incontinentiebroekjes verschonen en paracetamol op­­hogen!

Ook een anekdote insturen? Mail naar kopij@medischcontact.nl.