Oncollegiale collega
6 reactiesDe assistente verbindt hem direct door. De zoon van mevrouw A belt en hij is niet boos, maar hij is woedend. Hij eist onmiddellijk het volledige dossier van zijn moeder. Zij sterft binnen enkele dagen.
Een aantal weken hiervoor kwam zijn moeder op het spreekuur. Moeheid zonder bijkomende klachten, gevoel tegen een burn-out aan te zitten want dagelijks ging heel vroeg de wekker voor het werk en ’s nachts kon ze al een tijdlang niet doorslapen.
Direct na een korte vakantie wordt mevrouw A geel en sturen wij haar direct naar de SEH: fulminante diffuus gemetastaseerde ziekte, prognose enkele weken hooguit. De specialist zegt: ‘Als u eerder was gekomen, was de prognose wellicht beter geweest.’ En: ‘De huisarts had eerder bloed moeten laten prikken.’ Patiënten vertellen wel vaker dat een specialist iets gezegd zou hebben, en in dit geval lijkt het me verstandig het te verifiëren.
Ik val van mijn stoel. De betreffende specialist erkent dat ze dit heeft gezegd, ‘want dat is toch de waarheid’. Tja, als ik wist dat ik zou vallen, ging ik op de grond liggen. Wat een bijzonder ongefundeerde opmerking, zeker aangezien de specialist nooit contact heeft gezocht om mijn kant van het verhaal (lees: moeheid zonder enige bijkomende klacht) te horen.
Van mijn huisartsopleider leerde ik al vroeg nooit een oordeel te geven over het werk van een collega. Veel van wat jij zegt als arts, wordt als waarheid ervaren door de patiënt. Daarnaast ken je het verhaal altijd van slechts één kant.
Deze casus gaat hoogstwaarschijnlijk eindigen voor de tuchtcommissie, aangezien partner en zoon van inmiddels overleden patiënte dermate veel boosheid ervaren dat alle pogingen tot een gesprek worden afgewezen, er gedreigd wordt de praktijk kort en klein te slaan en ik inmiddels meermaals verbaal agressief ben bejegend. Dit had zeer waarschijnlijk voorkomen kunnen worden als mijn ‘collega’ slechts één uitspraak niet gedaan zou hebben. Het zal een lang en onzeker traject worden, dat veel tijd en energie gaat kosten.
Conclusie: geef geen waardeoordeel over een collega. Dit voorkomt onbegrip bij een patiënt (en bij elkaar).
M.A. van Bodegom
Huisarts, Utrecht
Wat een triest verhaal. Laten we wel wezen: enkele weken delay kan toch geen groot verschil maken.
Kunnen we twee dingen afspreken:
Wil je een negatieve opmerking over een collega maken: neem eerst contact op om ook het verhaal van de andere kant t...e horen en vermeld in de brief aan de huisarts wat je hebt gezegd. Dan hoef je het niet uit de mond van de patient t horen.
En in deze casus: is het geen optie om met de betreffende specialist het gesprek aan te gaan: is die collega werkelijk van gedachten dat het reeel was om direct breed onderzoek in te zetten? Overleg desnoods met andere collega’s in het betreffende ziekenhuis om de casus te toetsen. En als de collega in het ziekenhuis van inzicht veranderd, kan die contact opnemen met de familie en uitleggen dat het oordeel te ongefundeerd was.
Sardha van Haga – Lakhi
Ziekenhuisapotheker
Los van de inhoud voegt het niets toe (integendeel) voor pt en nabestaanden. Het is evenwel mogelijk dat er een goede reden is waarom de specialist van mening is dat... Maar heb het er dan met elkaar over en leer van elkaar. Belangrijk om te realiser...en dat de druk op behandelaars om de zorg betaalbaar te houden helaas ook een zeker risico met zich meebrengt, dat zal alleen maar erger worden vrees ik. Tijd voor een module kristalbolkijken in het curriculum :)
[Reactie gewijzigd door redactie op 08-01-2024 14:08]
G.A. Lemmens
Huisarts, 's-Hertogenbosch
Jeetje, wat onwijs heftig, eigenlijk zijn hier geen woorden voor. Toch wil ik u bijzonder veel sterkte wensen beste collega, dit is zeker niet niks. Daarnaast dank, want wat dapper en collegiaal om anderen, ondanks deze zeer nare situatie, hier alsno...g van dit advies te voorzien. Heb van mijn opleiders hetzelfde geleerd. Achteraf kletsen is altijd erg makkelijk, maar wij (huis)artsen zijn helaas niet helderziend, en helaas, helaas zijn sommige ziektes soms al in een zeer vergevorderd stadium voordat er (duidelijke) symptomen komen. Daarover dan oordelen, dat maakt deze casus extra pijnlijk, dit voegt ook totaal niets toe. Niet voor de patient, niet voor de specialist en niet voor de huisarts. De vraag is dus: waarom?
M. Schilte-Gevaerts
huisarts
Beste collega, wat een herkenbaar, frustrerend en in dit geval dramatisch verlopend verhaal. Ik wens u heel veel sterkte, moed en liefdevolle kracht om met de nasleep hiervan om te gaan!
J.M.C. van Dam
Psychiater, Amsterdam
Les 1:
Geef geen oordeel over eerdere behandelingen en behandelaars, behalve als het heel positief is, vóór je de desbetreffende behandelaar hebt gesproken.
En hebt nagevraagd over het hoe en waarom van het beleid!
Anne-Marie van Dam
B.C. Michel
Revalidatiearts, Amsterdam
Misschien zinvol om een pilot op te zetten waarbij medisch specialisten bij voorbeeld een week meelopen met een huisarts, met nascholingspunten voor huisarts en specialist. Specialist spijkert basismedische zorg bij, huisarts specialistische kennis.... Hopelijk leidt dit tot betere samenwerking en wederzijds begrip.
Misschien dat de vakgroep van de betreffende specialist haar dringend moet aanbevelen dit sowieso op korte termijn te doen, ook zonder nascholingspunten.
[Reactie gewijzigd door Michel, Bowine op 06-05-2023 10:22]