Niet meer op het digibord…

In een klein perifeer ziekenhuis ligt meneer A. op de neurologieafdeling. Hij woont al jaren op het terrein van de lokale ggz-instelling, alwaar hij een modus heeft gevonden voldoende autonomie te ervaren in combinatie met bemoeienis van professionals. Familieleden zijn niet meer betrokken en hij leeft op zijn manier met schizofrenie.

Na een klein CVA is hij opeens aan een ziekenhuisbed gekluisterd, maar ‘het is te doen’, zo vertelt hij ons. Begeleiders vanuit zijn woonvorm komen langs en brengen af en toe wat voor hem mee. Hij vindt het goed dat zijn lange baard soms wordt getrimd, zodat het eten wat makkelijker gaat. Ook zijn lange grijze haren worden gerestyled. Echter een paar dagen later volgt een ernstiger CVA, waarbij er uitval rechts is en neglect. Hij krijgt een verpleeghuisindicatie, waardoor wij van het psychiatrisch-consultatieve team eigenlijk niet meer langs mogen komen, want tja, daar wordt niet meer voor betaald. De transferverpleegkundige van het ziekenhuis krijgt hem nergens geplaatst, de diagnose schizofrenie sluit alle deuren. Zijn ambulant behandelaar weet nog wel wat andere routes en is er hard mee bezig.

Ondertussen hopen we dat er herstel optreedt en bezoeken hem, terwijl het eigenlijk niet mag van de manager, toch elke dag nog eventjes. We ontvangen een vrolijke blik, maken een praatje voor zover dat mogelijk is en ondersteunen de verpleging op de afdeling, wat eigenlijk niet nodig is, want hij is prima verpleegbaar. Van psychiatrische klachten of symptomen is de hele opname nog geen sprake geweest.

Op dinsdagochtend, tijdens ons wekelijkse teamoverleg, bespreken we de opties, aangezien er nog geen herstel is opgetreden. Is een hospice geen optie? De levensverwachting wordt langer dan drie maanden ingeschat, maar ja, om hem na het verpleeghuis nog een keer over te plaatsen is ook weer zo wat. Als dat verpleeghuis überhaupt gevonden wordt.

We krijgen een telefoontje van de dienstdoende aios psychiatrie. Hij werd gisteren tijdens zijn avonddienst vanuit het ziekenhuis gebeld: meneer was plots onrustig en er werd om advies gevraagd. Op de eerste vraag van de aios naar de controles,
bleken deze niet te zijn gedaan. De heer A. had 39 graden koorts, waarna de aios niets meer vernam.

Die ochtend gaan we de heer A. direct opzoeken. Hij staat echter niet meer op het digibord. De neurologieverpleegkundige vertelt dat hij gisteravond respiratoir insufficiënt was geworden, met koorts en tachycardie. Er werd morfine gestart en hij overleed in de loop van de nacht, waarschijnlijk aan de gevolgen van een aspiratiepneumonie.

De heer A. is misschien verder leed bespaard gebleven, maar had het niet anders gekund?