Mijn knieval

Om de toiletgang te beperken heeft mevrouw in het ziekenhuis een verblijfskatheter gekregen en die bevalt gelukkig heel goed. Er zijn geen nachtelijke escapades meer vereist om van bed tot toilet te geraken; het valrisico is significant afgenomen. Iedereen blij.

Nu is het gebruikelijk om ongeveer eens per zes weken een dergelijke katheter te vervangen door een vers exemplaar, iets wat in principe natuurlijk heel goed thuis kan gebeuren. Mevrouw heeft sinds enkele malen in de week hulp van de thuiszorg en die heeft katheterwissels gelukkig in het pakket. Echter, nu blijkt er toch een kleine hindernis. Mevrouw slaapt namelijk nog altijd in haar eigen bed, naast haar echtgenoot. Dat is ook heel goed mogelijk en wordt als bijdragend aan de kwaliteit van leven beschouwd. Echter, dit bed beschikt niet over de door de thuiszorg gewenste hoog-laagfaciliteit. En daar nu komen de arboregels in conflict met de realiteit: de thuiszorg wil wel een katheterwissel doen, maar dan moet er ook een hoog-laagbed komen. En als mevrouw dat niet wil, dan moet ze de katheter maar in het ziekenhuis laten wisselen.

U begrijpt, hier kan de huisarts, als hij dat wil, een cruciale rol vervullen. Niet gehinderd door arboregels, gekwalificeerd voor het inbrengen van een katheter, tegen maatschappelijk aanvaardbaar tarief (23,97 euro: aan huis!) en zelfs in mijn 56ste levensjaar nog redelijk soepel in de ledematen, kan ik het niet over mijn hart verkrijgen deze vrouw naar het ziekenhuis – of mijn praktijk – te laten gaan.

Dan maar even op de knietjes.