Praktijkperikelen
2 minuten leestijd
Praktijkperikel

Miezerig consult

8 reacties

Onlangs was ik voor de tweede keer bij de (vrouwelijke) cardioloog in mijn nieuwe woonplaats. Een jaar geleden was eigenlijk niet meer dan een kennismakingsgesprek, een inventarisatie van mijn cardiale problemen. Nu kwam ik dan voor controle.

Een halfuur later dan afgesproken werd ik binnengeroepen. Gewapend met mijn bewijs van goed gedrag – het tevoren gemaakte ecg – ging ik de spreekkamer in en kreeg een hand van de cardioloog. In dezelfde beweging werd ik voorgesteld aan een jongedame. Waarom zij daar zat, werd niet kenbaar gemaakt. Een medisch student? Een coassistent? Ook werd niet gevraagd of ik misschien bezwaar had tegen haar aanwezigheid.

Het was duidelijk dat de cardioloog mij niet kon thuisbrengen. Op haar beeldscherm zocht ze naar aanknopingspunten.
‘Ben je hier voor eerst?’ Nee dus. ‘Ik weet het al: je was opgenomen met een hartinfarct!’ ‘O nee, je hebt een holter gehad.’ Om aan verder gissen een einde te maken, vertelde ik kort mijn cardiale voorgeschiedenis.

De cardioloog bleef intensief bezig met haar computer. Op het extra beeldscherm, bedoeld voor de patiënt, kon ik het volgen. In een brief over mij zag ik stukken tekst oplichten, zoals ‘gepensioneerd huisarts’, de ritmestoornis waarvoor ik recentelijk op de coronary-care unit had gelegen en de medicijnen die ik gebruikte. Sleur en pleur naar een ander deel van het elektronisch dossier, het verslag van het consult of een brief aan de huisarts?

De enige anamnestische vraag die ze ondertussen stelde, was of de medicijnen goed werkten. Alsof zo’n vraag bij gebruik van vier medicamenten makkelijk te beantwoorden is. En dat deed ik dus ook niet. O ja, ook nog: ‘Spray je vaak onder de tong?’ Ik antwoordde nog nooit nitroglycerine te hebben gebruikt. Tot slot vroeg ze nog: ‘Wat was de oorzaak van je infarct?’ Omdat dat al dertien jaar geleden was, leek mij die vraag voor het consult niet echt relevant; misschien voor de jongedame. Lichamelijk onderzoek werd niet verricht.

Dat was dus alles. Mijn ritmestoornissen zijn niet ter sprake gekomen. Niet ik als patiënt bleek het probleem te zijn voor deze dokter, maar de worsteling met de computer, met het epd of wat daarvoor door moet gaan. Ik verliet de spreekkamer, met een bundel papier voor aanvullend onderzoek, voor over een jaar. En met het gevoel dat ik er niets aan had gehad.

Zal zo’n miezerig consult nu uitzondering of regel zijn in het huidige computertijdperk?

 

Praktijkperikel EPD Elektronisch Patiëntendossier

Perikel insturen

Heeft u iets meegemaakt wat u deed fronsen, foeteren of lachen? Deel het met uw collega's!

Stuur uw anekdote in

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.