Praktijkperikelen
2 minuten leestijd
Praktijkperikel

Met een glimlach vertrokken

3 reacties
Getty Images
Getty Images

Soms, heel soms, geef je toe dat er belangrijkere zaken zijn dan je eigen vak. Enkele weken na een staaroperatie kwam een bekende, vitale, 74-jarige patiënte op mijn spreekuur. Je zou haar minstens vijf jaar jonger inschatten.

‘Ik zie nog wat prikkeling in het oog’, zei ik. ‘Niet ernstig hoor, maar ik wil de ontstekingsremmende druppel ophogen naar drie keer per dag.’
Beteuterd bleef ze naar mijn toetsenbord kijken zonder iets te zeggen.

‘Valt dat tegen, mevrouw?’

‘Mij valt tegenwoordig niks meer tegen’, antwoordde ze. ‘Het is meer dat mijn euthanasie volgende maand gepland staat. De reumatische pijn is niet meer vol te houden.’

Ik hield op met typen en keek haar aan. ‘Serieus? Euthanasie? Bij ú? Ik had geen idee dat dit speelde, mijn oprechte excuses.’

‘Dat kon u niet weten, ik heb het stilgehouden. Stap voor stap is dit plan steeds concreter geworden.’

‘Jeetje... Maar dan is dit bijzaak geworden. En ga ik u niet vermoeien met controles.’

‘Ik denk inderdaad dat dat niet meer nodig is. Dan heb ik nog een beetje tijd voor familie en vrienden.’

Soms zijn er belangrijkere zaken dan je eigen vak

Al mijn mogelijke standaardzinnen bij het einde van een consult gingen niet meer op. ‘Om afscheid te nemen, nietwaar?’

‘Tja. Eigenlijk ben ik al een jaar afscheid aan het nemen. Het is mooi geweest zo.’

Ze stond op en probeerde niet sentimenteel te worden. ‘Veel dank voor de goede zorgen.’

‘Heel graag gedaan, mevrouw. Sterkte de komende weken.’

Ze maakte een buigend knikje en verdween. Zoals wel meer patiënten. Maar dan anders.

Een week later kreeg ik een digitale vraag van de assistente: ‘Mevrouw hoorde tijdens het afgelopen consult dat ze een ontsteking heeft in haar oog. Ze wil graag weten hoe dat precies heet.’ Ik typte: ‘Lichte vorm van uveïtis. Als ze nog vragen heeft, geef haar dan morgen een telefonisch consult bij mij.’

De volgende dag was ik benieuwd of haar naam in de spreekuurlijst stond. Ik hoopte het zelfs. Om nog een allerlaatste keer contact te hebben voordat het doek zou vallen. Maar de toegift kwam niet; mijn antwoord was blijkbaar voldoende. Het was mooi geweest zo.

Een maand later ontving ik een rouwkaart die overwegend positiviteit wist uit te stralen. Vrolijke, losse woorden in speelse kleuren die goede eigenschappen en favoriete bestemmingen vereeuwigden. De binnenkant vermeldde: Ze genoot van het leven en is met een glimlach vertrokken. Op een foto was ook die lach vereeuwigd. In een tijdloze toegift.

Ook een anekdote insturen? Mail naar kopij@medischcontact.nl.

Meer praktijkperikelen
euthanasie Praktijkperikel oogheelkunde
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • J.A. Berend

    Basisarts

  • P.H. Roessingh

    huisarts

    Wel een bijzondere situatie: een paar weken voor de euthanasie nog snel een staaroperatie laten doen. Dat je dat als oogarts niet wist, kan ik me nog voorstellen. Maar dat de huisarts hier een verwijzing voor maakte? Doet me denken aan een eigen pati...ënte. Die wilde al 30 jaar lang euthanasie, maar liet in dezelfde levenseinde-gesprekken ook vallen dat ze bijvoorbeeld nog een nieuwe heup of gehoorapparaat wilde. We stelden haar dan voor de keus: euthanasie of een nieuwe heup. Ze koos dan meestal voor het laatste. Tot vorig jaar. Maar dat verhaal is een praktijkperikel op zichzelf.

 

Perikel insturen

Heeft u iets meegemaakt wat u deed fronsen, foeteren of lachen? Deel het met uw collega's!

Stuur uw anekdote in

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.