Praktijkperikelen
2 minuten leestijd
Praktijkperikel

Menselijk zonder richtlijn

1 reactie

Het is vrijdagmiddag half vijf als we nog een patiënt op bezoek krijgen op het gezondheidscentrum. Mevrouw is 92 jaar, niet acuut ziek, maar ze heeft zich net aangemeld voor een asielaanvraag samen met haar kleindochter. Bij de COA zien ze wel direct dat deze oude dame het een en ander mankeert, dus wordt zij direct naar ons gebracht. Of ze een bepaalde ziekte heeft kan ik natuurlijk niet direct zien. Wel is duidelijk dat we te maken hebben met een zwakke oude vrouw in haar laatste levensfase. Terug naar huis kan ze niet meer, hier op het AZC blijven is onmenselijk. Ze heeft familie elders wonen, waar ze tot dat moment verbleef. Maar nu zou ze de illegaliteit in moeten omdat haar visum afloopt, dus werden ze naar Ter Apel gestuurd.

We bellen rond, en maken duidelijk dat deze vrouw niet in Ter Apel kan blijven. Ze is te kwetsbaar om in de rij te gaan staan voor de maaltijden, te zwak om een urenlang verhoor van de IND te ondergaan, te oud om van hot naar her te gaan voor de medische screening/tbc-onderzoek, et cetera.

We geven aan dat er een taxi moet komen om beiden terug te brengen naar de familie en dan kijken wat er geregeld kan worden. Doodgaan in Nederland, dat gaat gebeuren, want geen vliegtuigmaatschappij kan haar levend naar huis brengen. Dit hadden ze voor hun reis niet voorzien, ze wilden nog eenmalig naar haar dochter afreizen.

Ze komen uit een veilig land, alhoewel we een paar weken geleden in alle kranten konden lezen dat daar weer een aantal aanslagen gepleegd waren.

Het hele weekend denk ik aan deze kwestie en vraag ik mij af of we goed gehandeld hebben door ons te bemoeien met hun asielprocedure.

De dinsdag erop hoor ik dat ze alsnog hun asielaanvraag hebben kunnen voltooien, dat ze administratief geplaatst zijn op een AZC in de stad waar hun familie woont. En dat ze daar verblijven in afwachting van het interview. Niet iedereen is blij met deze oplossing, maar dat deert mij niet.

Ik heb contact met de huisarts van de familie, zij zal de terminale zorg op zich nemen.

Op dit moment is de wachttijd bij de IND lang genoeg, dus ik hoop dat ze rustig bij haar familie kan overlijden.

Veel zorg die we leveren vinden we niet terug in de richtlijnen, maar uitdagend blijft het wel.

Praktijkperikel
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Perikel insturen

Heeft u iets meegemaakt wat u deed fronsen, foeteren of lachen? Deel het met uw collega's!

Stuur uw anekdote in

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.