Libië

Om beter te kunnen inschatten of hij nogmaals getest moet worden, probeer ik te achterhalen hoe lang hij al in Nederland is. Nog maar net. Of dit een paar weken of een paar maanden zijn, dat kan hij me niet vertellen. Hij is rechtstreeks vanuit Libië naar Nederland gekomen. Ik verwacht niet dat hij hierover meer details kwijt wil, ook al heb ik hem verteld dat alles wat hij hierover tegen mij zegt geen invloed zal hebben op zijn asielprocedure.

Dan vraag ik het toch maar rechtstreeks: ‘Weet je wanneer je voor het laatst seksueel contact hebt gehad?’ Eigenlijk bedoel ik hiermee: wanneer ben je voor de laatste keer verkracht?

En dan wordt hij achterdochtig. Ik had hem al uitgelegd waarom ik dat wilde weten, maar hij vraagt mij nu of de bloedonderzoeken toch soms iets anders laten zien.

Ik ontken dit en realiseer mij dat ik niet verder kom in het vergaren van informatie. Alles wat ik nu vraag of uitleg komt niet meer goed bij de jongen aan. Ik zeg hem nogmaals dat het allemaal goed was en vertel dat wij hem over een aantal weken opnieuw zullen oproepen. Hij haalt zijn schouders op.

Alle communicatietrainingen ten spijt, tijdens een consult als dit blijf ik schipperen tussen directe en open vragen stellen. Welke uitleg kan ik geven, welke uitleg begrijpt de patiënt? Waar kan hij wel antwoord op geven en waar is het te moeilijk?

Ik doe mijn best, denk ik dan, en zal dit consult weer meenemen in mijn eigen leerproces.