Laatste wens
1 reactieNa een jeugd met weeshuizen en jeugdinstellingen, was het een man geworden die met de nodige koppigheid deed wat hij wilde doen. Afhankelijkheid was hem een gruwel en nu hij veel pijn had van de botuitzaaiingen, wilde hij beslist niet ‘tot het gaatje’ gaan. Hij verafschuwde ziekenhuizen en wilde thuis sterven. ‘Dokter, u moet weten dat wanneer ik om euthanasie vraag, ik ook echt aan een grens ben gekomen.’
De pijn was niet goed onder controle te krijgen, maar meer morfine hield hij af. Hij wilde zelfstandig kunnen blijven handelen en denken.
Hij had al weken een breuk in zijn bekken, voordat hij te horen kreeg dat die mogelijk operabel was. Hem werd voorgespiegeld dat hij hierdoor mogelijk een draaglijk bestaan zou krijgen. Het was, behalve euthanasie, voor hem de laatste stap die hij wilde zetten.
Hij werd voor de orthopedische operatie opgenomen in het ziekenhuis, maar bij de controlefoto bleek ook zijn heup geluxeerd en moest hij een nieuwe heup krijgen. Dat gaf vijf dagen vertraging van de operatie. Vanwege zijn kreunen en jammeren van de pijn, werd de morfine verhoogd en werd hij ’s nachts op een eenpersoonskamer gelegd. Hij werd verward en kreeg een katheter. Zijn vrouw en zijn beste vrienden troffen ’s ochtends een leeg bed en na deze eerste schrik, vonden ze zijn nieuwe kamer verderop in de gang. Zijn kamerdeur stond open, zodat de verpleging maar ook ieder ander zicht had op de intussen naakte verwarde man die onwetend aan zijn katheter trok. Door dit delier ontwikkelde hij binnen een paar dagen een aspiratiepneumonie en kon hij niet meer geopereerd worden.
Omdat hij, naast ontredderd en ontmenselijkt, daarbij nog steeds pijnlijk imponeerde, verzocht zijn familie om zijn laatste wens tot euthanasie alsnog uit te voeren. Maar dat ging, tot onbegrip van de familie, niet meer. De morfineophoging had hem binnen twee dagen onomkeerbaar wilsonbekwaam gemaakt. Palliatieve sedatie werd als enige optie aangeboden. De familie kon niet anders dan hierin toestemmen. Zoals vaker bij een delier duurde het nog vele uren voordat hij rustig sliep en later alsnog overleed.
Marten van Wijhe
anesthesioloog, Delden
"Morfine hield hij af...." Op dit punt had hij erop gewezen kunnen worden dat handelen en denken niet nadelig beïnvloed hadden hoeven worden bij een geleidelijke instelling op morfine op geleide van de pijn. Een gemiste kans. Het kost gemiddeld een h...alf uur discussie om een patient met een weerzin tegen "morfine", duidelijk te maken hoe het werkt als men ernstige pijn heeft. Die investering is het later meer dan waard.