Kostbare tijd

Mijn nekharen gaan overeind staan en mijn hart gaat sneller kloppen. Dit is toch weer zo’n gevalletje ‘het roer moet om?’ Ik voel de boosheid opkomen en weiger het briefje te schrijven; laat ze het zelf maar weer omzetten, zij zijn toch de specialisten? De assistente reageert met het voorstel om deze instantie te bellen. Het blijkt dat ze wel een dossier van de sggz naar de bggz mogen omzetten, maar niet weer terug naar de sggz, omdat het duurdere zorg betreft. Zij vinden het ook vervelend, maar kunnen er niks tegen doen. Met tegenzin zeg ik dat ik dan eerst hun schriftelijke verzoek afwacht en daarna wel een briefje schrijf, omdat ik niet wil dat dit jongetje de dupe wordt van mijn weigering.

Toch nog maar even de zorgverzekering bellen om verhaal te halen, maar ik krijg te horen dat ik voor de declaratie van de jeugd-ggz bij de gemeente moet zijn. Na een paar keer te zijn doorverbonden, het mailadres gekregen van een regisseur van het jeugdteam. De dame mailt gelukkig snel terug met het verzoek of ik de bij hun werkzame psycholoog die ook voor de instantie werkt wil bellen om het een en ander toe te lichten. Het blijkt dat het jarenlang administratief niet op orde was bij de ggz en er daarom strengere regelgeving is gekomen vanuit de zorgverzekeraar. De gemeentes hebben deze regelgeving overgenomen. Uiteindelijk is het dan de huisarts die de verwijzing opnieuw moet schrijven. Ik vind het een wassen neus: het gaat niet om een verwijzing in enge zin, het is een soort goedkeuring van de huisarts om meer zorg te bieden.

Al met al ben ik er zo’n twee uur mee bezig geweest, maar het voelt wel alsof ik in actie ben gekomen tegen de nodeloze bureaucratie. Ik heb geen oplossing, maar ik hoop dat we met z’n allen uit de passiviteit komen van ‘ik kan toch niks aan het systeem veranderen’ naar: zelf in actie komen. Zodat we uiteindelijk de kostbare tijd weer aan patiëntenzorg kunnen besteden.