Kinderfeestje? Allemaal je bsn-nummer mee!

Halverwege komt een jongetje huilend naar me toe, pijn aan zijn arm. Nu zijn mijn coschappen chirurgie meer dan twintig jaar geleden, maar zelfs ik zie dat het onderarmpje gebroken is. Ik bel de moeder, die hem komt ophalen, en bied aan om alvast de hap te bellen. Netjes opgevoed bel ik niet de naastgelegen SEH, aangezien men in principe eerst door de huisarts gezien moet zijn. Ik vraag de moeder de exacte geboortedatum en bel. Ik krijg een keuzemenu. Ik kan Engels te woord gestaan worden, maar dat hoeft niet. Levensbedreigend is het niet. Wil ik iemand aan de lijn, moet ik even het bsn-nummer doorgeven. Helaas heb ik bij de uitnodiging niet direct gevraagd aan de ouders om het bsn-nummer van hun kind door te geven voor het geval iemand zijn arm zou breken. Ik krijg niemand aan de lijn. Uiteindelijk bel ik het ziekenhuis met de vraag of ik toch niet iemand van de hap aan de lijn kan krijgen. Nee, is het antwoord, dat kan alleen met bsn. Anders moeten ze maar gewoon langskomen en dan moeten ze maar wachten.

Ik begrijp dat een goede administratie belangrijk is, maar ik krijg de indruk dat de corebusiness hier een beetje vergeten wordt.