Kapje op na het hoesten
Plaats een reactieTijdens mijn poli wordt er op de deur geklopt. De poliassistente steekt haar hoofd om de deur. Moeilijk kijkend vraagt ze of ik alsjeblieft gelijk even mee wil komen. Ik excuseer me bij mijn patiënte en volg haar de gang op.
Op de gang wordt mij fluisterend medegedeeld dat er patiënten klagen over een andere patiënt in de wachtkamer. Het is meneer O., die zit steeds te hoesten, en iedereen maakt zich zorgen om covid.
Ik loop met de assistente mee naar de wachtkamer, terwijl ik intussen haar collega vraag om te checken of de MRSA-kamer leeg is, zodat we meneer O. daar tijdelijk in kunnen huisvesten. In de wachtkamer is er een merkwaardig schouwspel te zien. Middenin zit meneer O., keurig met mondkapje op. Zo ver mogelijk van hem vandaan zitten de andere patiënten bemondkapt tegen de muur gedrukt. Iedereen, behoudens meneer O., kijkt verwachtingsvol mijn kant op.
Op dat moment begint meneer te hoesten. Eerst een klein kuchje, overduidelijk de opmaat naar meer. Tot mijn stomme verbazing haalt hij het mondkapje van zijn mond af, om vervolgens vol overgave en met het nodige lawaai langdurig te hoesten. De gehele wachtkamer houdt letterlijk de adem in, de poliassistente kijkt nog een graadje moeilijker en ik weet even niet wat te zeggen. Na enkele seconden ontwaak ik uit mijn verbijstering, en vraag ik meneer de mondkap weer op te doen zodat ik hem naar de MRSA-kamer kan brengen.
Hij voldoet direct aan mijn verzoek en loopt al hoestend mee. Onderweg naar de kamer stopt het hoesten en vertelt hij geheel te goeder trouw dat hij het zo benauwend vindt om achter een kapje te moeten hoesten. ‘Maar na het hoesten doe ik hem altijd gelijk weer op, dokter, ik wil natuurlijk niet dat ik iemand zou besmetten!’
Inmiddels ligt meneer O. met een covid-pneumonie in het ziekenhuis. Hij knapt gelukkig goed op.
Rozemarijn van Bruchem-Visser
internist ouderengeneeskunde, Erasmus MC
- Er zijn nog geen reacties