Praktijkperikelen
2 minuten leestijd
Praktijkperikel

Jonge klare

4 reacties

Ik had niet verwacht dat ik het zo zalig zou vinden om klaar te zijn met de opleiding. Het is bijna of ik in een ander vak terecht ben gekomen.

Al die problemen die een aantal maanden geleden mijn dagelijkse praktijk vormden zijn op de een of andere manier als sneeuw voor de zon verdwenen.

Als assistent werd ik altijd tussen mijn poli door gebeld door de afdelingen dat ik moest komen kijken, en op ok moest ik tussen de wissels het ziekenhuis doorrennen naar consulten toe of naar de Spoedeisende Hulp. Constante conflicten waarbij ik natuurlijk niet te laat terug wilde zijn op ok en ook niet wilde dat mijn poli te veel uitliep, maar ik wilde wel de patiënten fatsoenlijk zien tussendoor. En nu; niets van dat alles. Het lijkt wel alsof er een hele wereld is weggevallen. Het hele reilen en zeilen van het ziekenhuis in de nachten en avonduren, in de weekenden en als je gewoon lekker bezig bent op ok of op de poli: Poef! Verdwenen! Mij vallen ze er niet mee lastig. Geen klagende verpleegkundigen, patiënten die uren en uren op de spoed moeten wachten, het andere specialisme dat ik in consult had geroepen, maar dat niet komt, waardoor ik ook niet met goed fatsoen weg kan: het bestaat allemaal niet meer. Ik merk er helemaal niets meer van. Medicatie-ellende en ontslagbrieven, nee hoor. En als de secretaresses een spoedpatiënt erbij willen zetten op mijn poli, antwoord ik: ‘Zet maar bij de assistent.’

Eigenlijk hoef ik alle patiënten die echt dringend specialistische hulp nodig hebben niet meer te zien, dat doen de assistenten en die overleggen dan wel. Ik hoef eigenlijk nooit zelf te gaan kijken. Als ze geopereerd moeten worden, zeg ik: ‘Meld maar aan.’ En daarna vraag ik: ‘Kun je dat zelf?’ Soms zie ik ze dan überhaubt niet, terwijl ze wel door het hele medische proces gaan. Ik kan me ook niet echt meer inleven in de arts-assistenten. Waar hebben ze het over? Af en toe een consultje doen, een ontslagbriefje op zaal, een medicatievoorschriftje? Is dat te veel gevraagd? Wat een kleinzielige huilebalken zijn het tegenwoordig.

Ik had niet gedacht dat het leven als medisch specialist mij zo goed zou bevallen. Nu nog een dagje minder werken en een of twee tonnetjes erbij en je hoort mij echt nooit meer klagen.

Heeft u ook een perikel? Stuur uw verhaal naar redactie@medischcontact.nl

Praktijkperikel opleiding
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • FJM Heijmans

    Anesthesioloog pijnbestrijder staf vertegenwoordiger kwaliteit en veiligheid , Doetinchem

    De schrijver van deze praktijk perikel zou er goed aan doen te vermelden waar hij/ zij werkzaam is. Dan wordt niet de suggestie gewekt dat dit de gebruikelijke gang van zaken is in de Nederlandse ziekenhuizen, en kan men op de betreffende werkplek o...nmiddellijk aan een cultuur omslag gaan werken.

  • Ron L. Diercks

    Orthopedic surgeon, University Medical Center Groningen,

    Een praktijkperikel is een humoristische geschreven melding van een bijzondere situatie, of van een bijzondere ervaring.
    Dat is dit perikel niet. Misschien is het sarcastisch bedoeld, doch het overschrijdt grenzen. Zo wordt dit gedrag door publicat...ie exemplarisch voor het gedrag van artsen. Ik stel het niet op prijs met dit wangedrag geassocieerd te worden.
    De auteur had ten eerste de opleiders hierop moeten aanspreken. Mogelijk hadden zij er op een archaïsche wijze op gereageerd. Dan zou een bijzondere reactie van de supervisoren hierop een zinnig praktijkperikel zijn.
    Het feit dat deze jonge klare de illusie wekt, dat dit onbetamelijke gedrag, eenmaal als specialist ingeschreven, wel zal bevallen, verwijst naar een associatie met lang vervlogen en, naar ik dacht, achter ons gelegen jaren.

    Als de redactie en de auteur van mening zijn dat het nodig is op deze wijze een algemene structurele misstand binnen het artsenberoep aangekaart moet worden, blijkt het werk van de LAD en de LVAG van de afgelopen 50 tevergeefs geweest te zijn?

  • Annelies

    , arts-assistent

    Goede satire! Want dat is wat dit is (toch?).

  • Caroline

    Co-assistent, Apeldoorn

    En dan vraagt men zich af waarom er nooit iets ten goede verandert binnen de (achterhaalde) hiërarchie van het ziekenhuis, maar als pas afgestudeerde jonge specialisten zichzelf zo'n (arrogante) houding aanmeten vind ik het geen mysterie hoe het komt... dat dit nog steeds zo is... Je bent zelf net arts-assistent af, het zou je sieren als je niet vergeet waar je vandaan komt.

 

Perikel insturen

Heeft u iets meegemaakt wat u deed fronsen, foeteren of lachen? Deel het met uw collega's!

Stuur uw anekdote in

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.