Ik schaamde me
5 reacties
Graag deel ik, huisarts in Rotterdam, onderstaande casus. Patiënte is een 100-plusser, zelfstandig wonend in een appartement. Gezien haar leeftijd is zij een relatief gezonde vrouw met beperkte voorgeschiedenis en weinig medicijnen. Patiënte krijgt dagelijks thuiszorg naar tevredenheid. Haar bejaarde zoon woont op grote afstand.
Onze patiënte was in het weekend naar aanleiding van milde klachten op covid-19 getest door de huisartsenpost en testte helaas positief. Als gevolg hiervan stopte de ‘standaard’thuiszorg, en de dagelijkse zorg kwam bij een speciaal covidteam van de thuiszorg te liggen.
Dit team heeft haar op dinsdagmiddag in bed gelegd, omdat ze progressieve klachten had. Die avond beoordeelde de huisartsenpost de patiënte en meldde aan de zoon dat het natuurlijke beloop van covid-19 bij patiënte mogelijk tot sedatie zou leiden. Extra zorg was echter niet geregeld. De volgende dag, op woensdagmiddag, was mijn eerste bezoek bij patiënte. Thuiszorg was in die tussenliggende periode niet langs geweest. Zij lag nog steeds in bed, alleen, en was incontinent voor urine en feces. Het opstarten van palliatieve sedatie was absoluut (nog) niet noodzakelijk. Hierop heb ik de coördinerend verpleegkundige van de thuiszorgorganisatie in consult geroepen. Het covidteam van de thuiszorg streefde ernaar twee tot drie keer per dag bij patiënte langs te komen, maar vanwege overbelasting leek zelfs dat niet haalbaar.
Als laatste redmiddel gaf ik een terminaalverklaring af
Vanwege het tekort aan zorgmomenten werd samen met de verpleegkundige gezocht naar alternatieve zorg. Een elv-kortverblijfopname in de buurt van de zoon werd resoluut geweigerd, omdat dit een andere veiligheidsregio was. Een opname in het coronazorghotel in onze regio bleek ook niet mogelijk. Tot mijn verbazing werd patiënte afgewezen omdat zij als covidpositieve, bedlegerige, zeer hoogbejaarde te goed zou zijn voor dit zorghotel. Als laatste redmiddel besloot ik donderdag voor patiënte een terminaalverklaring af te geven, zodat in ieder geval 24-uurszorg geregeld kon worden. De nachtzorg is echter van een andere thuiszorgorganisatie waardoor onduidelijk was hoe deze in huis kon komen. Eind van de dag kwam het coronazorghotel tot inkeer; ze hadden die avond toch een bed beschikbaar. Op vrijdag kreeg ik bericht dat de burgemeesters van de overdragende en ontvangende veiligheidsregio onderling overleg hadden gehad. Een elv-kortverblijfopname in de buurt van de zoon bleek toch mogelijk. Helaas was men vergeten om de zoon én het ontvangende verpleeghuis hiervan op de hoogte te stellen, waardoor de vrouw een uur lang voor de deur in een ambulance heeft moeten wachten. Ze is daarna toch veilig en wel opgenomen in dit verpleeghuis in de andere veiligheidsregio.
Wij, huisartsen, zijn de boodschappers richting de patiënt, bij goed nieuws én slecht nieuws. Maar we zijn ook verantwoordelijk voor het goed onderbrengen van onze patiënten. Daarin lopen we vast en dát kan ik niet uitleggen aan de patiënt.
Ik kan u vertellen:
- Ik schaamde me toen ik er op visite bij mijn bedlegerige, kwetsbare 100-plusser achter kwam dat er onvoldoende thuiszorg beschikbaar was voor ouderen met covid-19.
- Ik schaamde me toen ik moest uitleggen dat een elv-kortverblijfopname in de buurt van de zoon niet mogelijk was alleen maar omdat het een andere veiligheidsregio betrof.
- Ik schaamde me toen ik mijn bedlegerige, kwetsbare patiënte met covid-19 moest vertellen dat ze ‘te goed’ was voor het coronazorghotel.
- Ik schaamde me toen ik via de burgemeesters uiteindelijk toch toestemming kreeg om patiënte naar een verpleeghuis in een andere veiligheidsregio te krijgen.
Ondanks de beste bedoelingen van alle partijen en tevredenheid met de uiteindelijke oplossing, voel ik mij machteloos over de weg ernaartoe. Wij kunnen toch beter?
auteurs
Yvonne Sanders, mede namens Germa Joppe, beiden huisarts in Gezondheidscentrum Ommoord te Rotterdam
Ankie Vrielink
huisarts, Doetinchem
Respect voor uw verhaal, maar ook mijn complimenten voor uw inzet.
En wat ben ik blij met ons Zorghotel in Gaanderen, deze perikelen kennen we gelukkig hier in de Achterhoek niet.
Ad Bruggers
huisarts, Groningen
Wat een drama, dan prijs ik me gelukkig te wonen en werken in Groningen! Het kan echt beter.
Gemma Olislagers-Lemmens
Huisarts, Den Bosch
Helemaal hip: de huisarts is inmiddels ook in toenemende mate transferverpleegkundige geworden..! Nóg een taak erbij die niét op ons bord hoort en ten koste gaat van de gewone, huisartsgeneeskundige zorg. En wie neemt díe zorg van óns over??
Als d...it nou gewoon goed geregeld zou zijn, dan kunnen wij ons bij onze kerntaken houden. Zou zéér gewaardeerd worden.
A.Wilschut-Verhoef
algemeen arts, homeopathie, Barendrecht
Eindelijk het woord gevonden waar ik naar zocht! Er was zinnige zorg, gepaste zorg, duurzame zorg en top zorg. Helaas krijg ik steeds meer het gevoel dat we eindigen bij waanzinnige zorg. Daaronder valt natuurlijk niet de homeopathie! En wat die paar...se krokodillen betreft, konden ze maar bijten. Helaas zijn ze opgeblazen, dus prikt men ze makkelijk lek.
Karen Konings
Huisarts, Maastricht
Wat ben ik blij met een collega die zich terecht durft te schamen voor waanzinnige zorg.
De patiënt past niet in protocollen, de huisarts is het afvoerputje en het resultaat onmenselijk. Dit perikel is een pleidooi om ons aller schaamte openlijk te... tonen bij paarse krokodillen