Ik doe alles fout
11 reactiesNa een kleine dertig jaar arts te zijn dacht ik een redelijke staat van dienst te hebben. Ik zie ongeveer 75 patiënten per week, die ik vriendelijk en deskundig probeer te helpen. Ik ben niet te beroerd om kots op te dweilen als ik op huisbezoek ben bij een bejaard echtpaar waarvan de vrouw ziek is en de man rolstoelafhankelijk.
Soms gooi ik ondergepoept ondergoed in de wasmachine. En ik wil ook nog wel eens helpen een vluchtkoffertje in te pakken als iemand halsoverkop naar het ziekenhuis moet. Ik leg een vluchteling die erg haar best doet Nederlands te leren met liefde en plezier uit dat ‘ik ben ruimdenkend’ niet hetzelfde betekent als ‘ik heb het gevoel dat mijn hoofd opgezet is’en ik zet een enkele keer een kop koffie.
Maar als ik dan terugdenk aan menig artikel in Medisch Contact van de afgelopen jaren en ik daarnaast geleidelijk aan doorkrijg wat er voor nodig is om een praktijk geaccrediteerd te krijgen, kan ik slechts concluderen dat ik álles fout doe. Ik noem maar eens een paar dingen waarin ik faal (een beetje kriskras door de tijd):
-Ik doe nog steeds spreekuur achter mijn bureau in een behaaglijk verwarmde kamer, terwijl we staand zouden moeten werken en de temperatuur lekker laag zou moeten zijn (never mind de patiënt die uit de kleren moet).
-Fysiek contact, anders dan noodzakelijk voor lichamelijk onderzoek, is volstrekt verboden. Dus toen ik mijn arm om een oud, volstrekt eenzaam vrouwtje legde (ze had de hele middag naast haar man gezeten die zo diep sliep dat ze hem niet kon wekken, en ik moest haar vertellen dat hij overleden was) was ik helemaal verkeerd bezig. Toen ze met haar hoofd tegen me aan uithuilde, had ik haar natuurlijk moeten wegduwen. Niet gedaan, helemaal fout. En, o hemel, ik geef kinderen regelmatig een aai over hun bol, en ik heb zélfs een keer een grote volwassen kerel een bemoedigend klapje op zijn schouder gegeven.
-Ik heb géén protocol ‘hoe meld ik een coassistent aan?’ Fout, fout, helemaal fout.
-Mijn protocol ‘ampullenetui’ wordt niet serieus genomen. Is het ook niet, maar het hele protocol lijkt me ook onnodig.
-Ik heb na het beruchte percussiearrest van ongeveer vijftien jaar geleden een paar jaar stelselmatig thoraxen beklopt. Toen dit na vijf jaar precies nul keer iets toevoegde aan mijn diagnostiek of therapiekeuze is het er langzaamaan weer uitgeslopen. Fout.
-Ik geef scholieren met een longontsteking inderdaad wel eens een briefje mee waarin staat dat ze niet in staat zijn een toets te doen. FOUT!
-En nou moet ik ook nog aan zingeving gaan doen! Terwijl ik zelf nooit begrepen heb wat de zin van het leven is. Ik mag een boon zijn als ik weet hoe ik dan een ander kan vertellen wat de zin van zijn of haar leven is. Ik faal, het is duidelijk.
Dus ik denk dat ik maar ophoud met werken. Dan doe ik tenminste nooit meer iets fout en kan ik gaan nadenken over zingeving.
