Ik doe alles fout
11 reactiesNa een kleine dertig jaar arts te zijn dacht ik een redelijke staat van dienst te hebben. Ik zie ongeveer 75 patiënten per week, die ik vriendelijk en deskundig probeer te helpen. Ik ben niet te beroerd om kots op te dweilen als ik op huisbezoek ben bij een bejaard echtpaar waarvan de vrouw ziek is en de man rolstoelafhankelijk.
Soms gooi ik ondergepoept ondergoed in de wasmachine. En ik wil ook nog wel eens helpen een vluchtkoffertje in te pakken als iemand halsoverkop naar het ziekenhuis moet. Ik leg een vluchteling die erg haar best doet Nederlands te leren met liefde en plezier uit dat ‘ik ben ruimdenkend’ niet hetzelfde betekent als ‘ik heb het gevoel dat mijn hoofd opgezet is’en ik zet een enkele keer een kop koffie.
Maar als ik dan terugdenk aan menig artikel in Medisch Contact van de afgelopen jaren en ik daarnaast geleidelijk aan doorkrijg wat er voor nodig is om een praktijk geaccrediteerd te krijgen, kan ik slechts concluderen dat ik álles fout doe. Ik noem maar eens een paar dingen waarin ik faal (een beetje kriskras door de tijd):
-Ik doe nog steeds spreekuur achter mijn bureau in een behaaglijk verwarmde kamer, terwijl we staand zouden moeten werken en de temperatuur lekker laag zou moeten zijn (never mind de patiënt die uit de kleren moet).
-Fysiek contact, anders dan noodzakelijk voor lichamelijk onderzoek, is volstrekt verboden. Dus toen ik mijn arm om een oud, volstrekt eenzaam vrouwtje legde (ze had de hele middag naast haar man gezeten die zo diep sliep dat ze hem niet kon wekken, en ik moest haar vertellen dat hij overleden was) was ik helemaal verkeerd bezig. Toen ze met haar hoofd tegen me aan uithuilde, had ik haar natuurlijk moeten wegduwen. Niet gedaan, helemaal fout. En, o hemel, ik geef kinderen regelmatig een aai over hun bol, en ik heb zélfs een keer een grote volwassen kerel een bemoedigend klapje op zijn schouder gegeven.
-Ik heb géén protocol ‘hoe meld ik een coassistent aan?’ Fout, fout, helemaal fout.
-Mijn protocol ‘ampullenetui’ wordt niet serieus genomen. Is het ook niet, maar het hele protocol lijkt me ook onnodig.
-Ik heb na het beruchte percussiearrest van ongeveer vijftien jaar geleden een paar jaar stelselmatig thoraxen beklopt. Toen dit na vijf jaar precies nul keer iets toevoegde aan mijn diagnostiek of therapiekeuze is het er langzaamaan weer uitgeslopen. Fout.
-Ik geef scholieren met een longontsteking inderdaad wel eens een briefje mee waarin staat dat ze niet in staat zijn een toets te doen. FOUT!
-En nou moet ik ook nog aan zingeving gaan doen! Terwijl ik zelf nooit begrepen heb wat de zin van het leven is. Ik mag een boon zijn als ik weet hoe ik dan een ander kan vertellen wat de zin van zijn of haar leven is. Ik faal, het is duidelijk.
Dus ik denk dat ik maar ophoud met werken. Dan doe ik tenminste nooit meer iets fout en kan ik gaan nadenken over zingeving.
Gaby Aarts
Bedrijfsarts, Nijmegen
Wat heerlijk zo'n foute dokter! Mijn eerste advies aan co-assitent en A(N)IOS is steevast: ben en blijf jezelf. Werk en handel vanuit jezelf. Dat is voorwaarde om een goeie dokter te worden. En dus zoveel artsen zoveel verschillende (foute?) artsen!...
Huub van Haasteren
Huisarts, Leiderdorp
Inderdaad, het zoveelste artikel in Medisch Contact dat duidelijk maakt dat de sfeer in de zorg er niet beter op wordt en de motivatie bij veel zorgverleners ondermijnt. We worden steeds meer in een keurslijf geduwd door de controledwang met protocol...letjes. Het wordt steeds minder goed mogelijk om op een manier te werken die bij je past, een manier waarop je zèlf ook geholpen zou willen worden en een manier van werken waar je voldoening uit haalt. Zal het nog veranderen of blijven we roepende in de woestijn?
Rob van Valderen - Antonissen
Huisarts, Tilburg
Beste collega, wat een mooi stukje. Ik hoop toch, dat iemand die alles zó goed fout doet, nog even bewaard blijft voor het vak!
G. Olislagers-Lemmens
Huisarts, Helvoirt
Klinkt echt aantrekkelijk zeg, dat accrediteren! Top.. zou het bijna gaan overwegen...
Nóg meer bureaucratie, nog meer (onmenselijke) regels kennelijk, nog meer mogelijkheid op de vingers getikt te worden door eenieder die geen idee heeft van hoe he...t er in de dagelijkse praktijk aan toe gaat, nog meer tijd die je niet aan je patiënten kan besteden.
Accrediteren; geef me één goede reden?
Wim van der Pol
Apotheker niet praktiserend, Delft
De vraag bij het lezen van deze column is, of jezelf van zelfverwijt zo veel kan leren.
Arjan van Andel
Huisarts, Renkum
Heel herkenbaar. Misschien zijn artsen niet meer van deze tijd, omdat we mens zijn. En nadenken.
Joep Tan
KNO arts, AUTUN
Kom naar Frankrijk.
Dan ben je verlost van dit soort gezever.
G K Mitrasing
Vogelvrije Huisarts, Amsterdam
Heerlijk, en morgen gezond weer op!
Margreth Vellinga
Huisarts, Kamerik
Een blog naar mijn hart. Helaas, zou ik zeggen. Hoe mooi zou het zijn als dit soort blogs niet zouden hoeven worden geschreven. Want wat zijn we aan het afdwalen van wat ik goede, betrokken zorg vind.
Maaike Lunstroot
Huisarts, Den Haag
Fantastisch! Dit is de realiteit! Zo ziet de dagelijkse praktijk er uit!
GJ Bonte
Neuroloog, Dalfsen
Wat een fantastische blog! Wat laat het mooi zien hoe ver de regelgeving van de dagelijkse praktijk los is geraakt!