Hulp bij zelfdoding, maar niet van de apotheek…
14 reacties
Mijn eerste hulp bij zelfdoding. Patiënte, een 72-jarige vrouw, heeft een doodswens en verzoekt mij haar te helpen. Na uitgebreid met haar gesproken te hebben kom ik tot de overtuiging dat er sprake is van een vrijwillig en weloverwogen verzoek.
Het voor haar uitzichtloze en ondraaglijke lijden is voor mij invoelbaar. Er is geen sprake van een terminale aandoening. Ik besluit haar te helpen en in overleg met patiënte kiezen we voor de orale methode. Ik beloof haar dat, indien ze niet binnen twee uur na inname van de drank komt te overlijden, ik alsnog euthanasie zal toepassen via de intraveneuze methode.
De SCEN-arts komt in consult. Hij heeft zelf geen ervaring met de orale methode, maar vindt haar er uitermate geschikt voor. We prikken een datum en ik breng de apotheker op de hoogte van mijn voornemen. Hij geeft aan de pentobarbital te zullen bestellen, maar tot mijn verbazing belt hij later op en geeft aan toch niet mee te willen werken aan de orale methode. Jaren geleden blijkt er in een FTO (farmacotherapeutisch overleg) te zijn afgesproken dat de apothekers geen pentobarbital meer afleveren vanwege slechte ervaringen uit het verleden. Hij refereert daarbij ook aan de KNMP-richtlijn, waarin wordt benoemd dat de orale methode niet de voorkeur heeft.
Ik probeer een paar andere apothekers uit dezelfde stad. Geen enkele apotheker blijkt bereid te zijn om mij te helpen, omdat patiënte ook oxycodon gebruikt tot 40 mg per dag, omdat ik nog geen ervaring met deze methode heb en omdat het niet goed voelt om deze patiënte van een collega-apotheker over te nemen die zelf bezwaar maakt tegen het leveren van de pentobarbital. De contactpersoon van het regionaal apothekersoverleg reageert aanvankelijk verbaasd, maar blijkt uiteindelijk ook niet bereid om het drankje te leveren. Contact met het Expertisecentrum Euthanasie en de KNMP leert mij dat de oxycodon nauwelijks van invloed zal zijn op het effect van de pentobarbital, maar geen van beide kunnen ze mij helpen bij het bemachtigen daarvan. Na verschillende apothekers uit nabijgelegen steden te hebben benaderd, vind ik uiteindelijk, vlak voor de geplande datum, een apotheker die bereid is mij te helpen.
De inname van de drank verloopt voorspoedig. Patiënte geraakt drie minuten na inname van de drank in coma en komt binnen tien minuten te overlijden. Niet aan de naald, maar met aan iedere hand een van haar kinderen, waarbij ik als arts letterlijk wat afstand kon nemen. Haar kinderen kijken heel goed terug op de procedure en zouden het achteraf ook niet op een andere manier hebben gewild.
Het verliep zo mooi dat ik deze methode, indien mogelijk, zeker aan zou raden. Het voortraject heeft echter veel tijd, energie en slapeloze nachten gekost. Een eerste keer helpen bij zelfdoding is al spannend genoeg, maar dit probleem was wel het laatste wat ik had verwacht.
