Hoop op leven

Bij aankomst zien we een stabiele patiënt en bij inspectie valt op dat er sprake is van een adipeuze patiënte. De familie is nadrukkelijk aanwezig en wil weten waarom de keizersnede niet eerder is verricht. Er heerst een gespannen sfeer op de kamer.

Er wordt een echo gemaakt: daarop is geen zwangerschap zichtbaar. Patiënte wordt hiermee geconfronteerd en geeft uiteindelijk aan dat zij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap heeft gehad. Haar partner en familie waren zo blij met de zwangerschap dat zij niet durfden te vertellen hoe de zwangerschap echt was verlopen. Zij heeft continu het gevoel gehad zwanger te zijn en daarom volgehouden dat zij steeds zwanger was. De kinderkamer was helemaal ingericht, de kinderwagen was van de week nog aangeschaft. De partner en familie maakten zich zorgen om het feit dat de keizersnede steeds maar werd uitgesteld. De sfeer op de verloskamers is er een van ongeloof en verdriet.

Patiënte vertelt nog dat ze de avond van tevoren zestien tabletten paracetamol had ingenomen, omdat zij niet meer wil leven. Ze voelde zich benauwd in haar leugen en vroeg om hulp. De psychiater werd in consult gevraagd en patiënte werd vrijwillig opgenomen op de gesloten afdeling. Na twee dagen opname werd patiënte ontslagen en voor verdere behandeling verwezen naar de eerstelijns-ggz.

Zes weken later was patiënte niet voor controle verschenen en was telefonisch onbereikbaar. Navraag bij alle betrokkenen leverde het volgende op. Patiënte was niet meer bij de PAAZ geweest, noch bij de eerstelijns-ggz. Zonder dat er contact met haar was geweest, is het traject afgesloten. Ook de huisarts heeft geen contact gehad meer met patiënte gehad.

Ik moet concluderen dat sinds de opname en ontslag er geen enkele zorgverlener betrokken is geweest bij de zorg van deze patiënte. Hopelijk gaat het goed met haar.