Het SEH-loopje

Als René gaat zitten alsof hij een plank in zijn broek heeft, gaan bij mij alarmbellen rinkelen. Eenmaal zittend en hersteld zegt hij, met zijn stralende glimlach: ‘Het is niet te doen.’

Bij lichamelijk onderzoek heeft hij een rode, gezwollen navel en de huid eromheen is ook rood, druk erop is heel pijnlijk. Hij heeft geen koorts.

We oefenen samen hoe hij de SEH binnen moet lopen

Ik bel de SEH. Een vermoeide SEH-arts aan de lijn. Ik deel mee dat ik een patiënt wil insturen met verdenking beklemde navelbreuk. Ik beantwoord braaf al haar vragen; daarna zegt zij met een ‘het zal wel weer niks zijn’-ondertoontje in haar stem: ‘Ja, daar kunnen we dan dus niet onderuit hè?’

Toen ik enkele maanden geleden een liesbreuk niet zelf gereponeerd kreeg (tien jaar ervaring als poortarts) hebben ze het op de SEH nogmaals, over een tijdsbestek van zeven uur, om beurten geprobeerd. Bij de uiteindelijke ok, moest er toch ook helaas nog een necrotisch stuk darm verwijderd worden. 

Dat gaat me niet weer gebeuren, bedenk ik me terwijl ik René uit de wachtkamer haal.

Ik leg hem uit dat hij meteen naar de SEH mag gaan en waarom. Maar niet voordat we eerst even samen gaan oefenen hoe hij de SEH binnen gaat lopen. Zeker dus niet zoals hij bij mij binnenloopt, maar voetje voor voetje. Ik doe het hem voor. Liefst ook zonder die stralende glimlach, maar met een pijnlijk gezicht, adviseer ik hem nog als hij weggaat.

Twee uur later stuurt hij mij een berichtje dat hij onderweg is naar de ok, hij heeft een beklemde navelbreuk. Met of zonder je loopje?, vraag ik hem. ‘Mét natuurlijk’, is zijn kordate antwoord.