Het mooiste vak

Kort nadat ik een zeer benauwde 93-jarige vrouw had ingestuurd met een onduidelijk langzaam progressief ziektebeeld kreeg ik een telefoontje van de anios geriatrie die triomfantelijk vertelde dat mevrouw weer naar huis kon met een ‘warme overdracht’. Ook vertelde hij me tussen neus en lippen door dat zij leed aan nitrofurantoïnelongen en dat ze de onderhoudsantibiotica hadden gestaakt, waarna ze goed opgeknapt was.

Dit had natuurlijk ook een prachtcasus voor de rubriek ‘Gezien’ kunnen zijn, ware het niet dat ik de dynamiek tussen eerste en tweede lijn minstens zo intrigerend vond. Dus ik vroeg de ziekenhuisarts hoe vaak hij dit dan wel niet gezien had, aangezien de diagnostische puzzel ogenschijnlijk gemakkelijk opgelost was. Toen gaf hij toe dat hij het zelf ook nog nooit was tegengekomen en de longartsen het slechts een enkele keer per jaar zien en ook dat de diagnose na CT-scan is gesteld. Even voelde ik opluchting over het feit dat specialisten het ook niet alleen met een stethoscoop af kunnen. Ik wees de jonge arts op het verschil in diagnostiek en a-prioririsico´s tussen onze vakgebieden. We hebben er nog een leerzame bespreking voor beiden van gemaakt, waarop degene aan de andere kant van de lijn vertelde dat hij ook graag huisarts wil worden. Het mooiste vak wat er is wat ons beiden betreft.