Het Franse kanon en de mug

Anamnestisch was de diagnose duidelijk bij mijn dochter: otitis externa. Nadat enkele lokale huis-tuin-en-keukenmiddelen zoals olijfolie geen soelaas boden en na wat druk van schoonfamilie plus dochter, gingen we toch maar op zoek naar een huisarts.

Met in het achterhoofd dat dokters altijd slecht voor zichzelf en hun gezin zorgen, nam ik nu mijn verantwoordelijkheid. ’s Ochtends vroeg, midden tussen alle luxe van de Côte d’Azur, een wat aftands gebouw gevonden met de naam médicine generale. Een vloeiend sprekende Engelse nurse (haar eigen woorden) verwees me naar het mobiele nummer van de dokter. Deze nam direct op en om 11.15 uur konden we terecht. 11.15 werd 12.00, maar dit was herkenbaar, ook uit onze eigen gezondheidszorg.

Eenmaal in de spreekkamer, die meer weg had van een kunstgalerie, werden de bloeddruk, zuurstofsaturatie en ecg afgelezen. Allemaal in orde, fijn, maar daar kwamen we niet voor! Een vluchtige blik met de otoscoop bevestigde de diagnose otitis externa. Tien minuten zwijgen verder kregen we een A-4’tje in de handen gedrukt, met de recepten en een uitdraai over de behandeling van een oorontsteking. Had ik nu toch maar Frans eindexamen gedaan voor enige informed consent, want mijn gevoel zei me dat er nu wel heel veel grof geschut werd ingezet.

Bij de apotheker werden we inderdaad overladen met tabletten, augmentin/prednisolon en oordruppels; het doosje paracetamol zat reeds in mijn toilettas en sloeg ik af. 60 euro armer las ik thuis nog eens de NHG-standaard, met als behandeladvies lokale reiniging met een oortampon en druppels.

Ik blijf in verwondering achter over de ingezette behandeling. Het voelt alsof hier een kanonskogel wordt afgeschoten op een mug, mijn eigen dochter in dit geval. Ik neem toch maar weer het heft in eigen hand en volg de NHG-standaard!

Blij met onze zinnige zorg en heldere richtlijnen.