Praktijkperikelen
Odette Schouten
2 minuten leestijd
Praktijkperikel

Het ergste wat je kan overkomen

4 reacties

Wat is het ergste wat je kan overkomen? Als supervisor/coach stel ik deze vraag met enige regelmaat tijdens intervisie- of supervisiebijeenkomsten aan aiossen, huisartsen of specialisten ouderengeneeskunde. Het lijkt een eenvoudige vraag, maar ze maakt toch veel los tijdens de zoektocht naar het antwoord.

Onlangs stelde ik mijzelf deze vraag. Wat is het ergste wat mij nu nog kan overkomen?

Aanleiding voor deze reflectie was een heftige week in mijn huisartsenpraktijk. Op maandag viel een aangetekende brief op de deurmat, van de Regionale Toetsingscommissies Euthanasie (RTE). Samen met mijn collega werd ik verzocht een toelichting te komen geven op een casus, die alweer ver weg was gezakt. Er waren vragen gerezen over ons handelen. De paniek sloeg toe, en ondanks mijn expertise als coach in het begeleiden van collega’s die zoiets moeten meemaken, miste ik op dat moment het gereedschap om dit voor mijzelf in het juiste perspectief te plaatsen. Wat hadden we fout gedaan?, gonsde door mijn hoofd. We hadden toch zo ons best gedaan om uiterste zorgvuldigheid te betrachten. Het piekeren hield mij die nacht wakker. Twijfels over mijn kunnen als huisarts, en wat als dit voor ons verkeerd zou uitpakken? Het zwaard van Damocles kietelde in mijn nek. Een vol spreekuur daags erna zorgde voor de nodige afleiding. Ik werd in een uiterst actieve stand gezet door een vreselijk zieke patiënt van begin dertig, bij wie ik een niet-pluisgevoel had en die ik niet verwezen kreeg naar de spoedeisende hulp vanwege bezettingsproblemen aldaar. Hemel en aarde heb ik moeten bewegen om het voor elkaar te krijgen. Toen ik later die dag de voorlopige diagnose hoorde (grote tumor in de longen met uitzaaiingen), heb ik huilend achter mijn bureau gezeten. De onmacht als huisarts en het overmand raken door mijn eigen emoties stonden in schril contrast met de aangetekende brief van de RTE. De buigzaamheid van de huisarts lijkt groot.

En wat een onmogelijkheid leek na het voorgaande, overkwam ons een dag later toch. Een bijna levenloze kleuter werd onze praktijk binnengedragen. Als in een film denk ik vaak terug aan de beelden van de reanimatie, de schrik in de ogen van iedereen die hard zijn best deed om het leven te redden van dit kleine kind. De vele politiemensen, de ambulanceverpleegkundigen en de mensen van de traumahelikopter die onze kleine praktijkruimte vulden. Het hartverscheurende verdriet van de ouders en het in de stilte samen ontredderd achterblijven met de assistentes en mijn collega.

Toen stelde ik mijzelf die vraag: wat is het ergste wat mij nu nog kan overkomen? Niet de brief van de RTE, noch een eventuele ‘straf’ mochten we het echt niet goed hebben gedaan. Niet de emotie van mij aan de telefoon met de specialist, toen hij mij vertelde wat de diagnose van die jonge man was. Niet mijn tranen die de vrije loop namen nadat we waren gestopt met de reanimatie, hoe goed ik ook probeerde mijn professionele rol te herpakken.

Nee, het ergste wat mij zou overkomen, is dat het mij als mens niet meer zou raken. Het ergste zou zijn, als ik hier niet verdrietig om kon zijn. De gedachte dat ik naast huisarts toch ook gewoon mens kan zijn met een traan en een lach, is troostend en helend.

Odette Schouten, huisarts en supervisor/coach, Dordrecht

Meer praktijkperikelen

Praktijkperikel
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Tamara Darbyshire

    arts n.p., Arnhem

    Prachtig beschreven, en een prachtig iets om deze emoties te 'mogen' ervaren! Juist ook dit verdriet maakt het zo'n mooi vak vol betrokkenheid, samenwerking en vol impact.

  • Gemma Olislagers-Lemmens

    Huisarts , Den Bosch

    Heftig! Veel tegelijk op jullie bordje. Mooie, waardevolle conclusie, goed om bij stil te staan. Sterkte voor jullie en bedankt voor het delen hiervan.

  • Steven J.A. Verbeek

    Bedrijfsarts, Coullons, Frankrijk

    Herkenbaar en gelukkig heb ik de emoties ook nog na 40 jaar arts. Maar wat ik ook niet zou willen kwijtraken is mijn nieuwsgierigheid.

  • Monika Kiebert

    Specialist ouderengeneeskunde , Sassenheim

    Ik heb mij altijd voorgenomen dat, als cliënten en hun perikelen mij niet meer raken, ik ga stoppen. Dan ben ik na mijn eigen gevoel geen goede arts meer. Ben nu 32 jaar bezig als arts en kan nog steeds lachen, verdrietig zijn en dingen raken mij nog... steeds. Ga dus nog even door.......

 

Perikel insturen

Heeft u iets meegemaakt wat u deed fronsen, foeteren of lachen? Deel het met uw collega's!

Stuur uw anekdote in

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.