Grenscontrole

Mijn taak als huisarts op de post is de ernst inschatten en vandaaruit een beleid bepalen. Ik begin met een overleg met de crisisdienst ggz. Al na mijn eerste zin, waarin ik vertel dat patiënt vanuit een andere regio hierheen is komen rijden, wordt mij de mond gesnoerd: wat doet deze patiënt eigenlijk bij de huisartsenpost? Na een nieuwe poging om dit uit te leggen krijg ik opnieuw een zeer afhoudende reactie op het feit dat we een patiënt uit een andere regio zien.

Tja, goed, dat snap ik, maar er is grote wanhoop, patiënt is in de auto gestapt en heeft een hulpvraag bij zijn broer gesteld. Broer heeft hier adequaat op gereageerd door de huisartsenpost te bellen. De huisartsenpost heeft goed gereageerd door deze man een afspraak te geven. En dan die laatste stap… Er is sprake van een crisissituatie en volgens mij hoort dan de crisisdienst de ernst van de situatie in te schatten en vandaaruit het vervolgbeleid te bepalen. Maar het enige antwoord dat ik krijg is dat hij hulp in zijn eigen regio moet zoeken, dat is handiger voor het vervolgbeleid.

Met pijn in mijn hulpverlenershart regel ik een afspraak bij zijn huisartsenpost aan de andere kant van het land.

Het zou toch wat zijn als een patiënt met een hartinfarct wordt afgehouden bij de cardiologie: ‘Ja meneer, maar het is handiger als u voor uw mogelijke infarct eerst maar eens de diagnose in uw eigen regio stelt, want stel u voor dat u in de hartrevalidatie moet, dan is dat toch handiger in uw eigen regio…’

Over de grenzen van je eigen provincie kijken blijkt binnen de ggz onmogelijk te zijn.